小古文100篇注音版

第一组乡村即景

1、 放风筝

qīnɡcǎodì

fànɡfēnɡzhēnɡ

dìyīzǔxiānɡcūnjíjǐnɡ

青草地，放风筝。汝前行，我后行。

2 乡 村

xiānɡjiānnónɡjiā

xiānɡ

cūn

fànɡfēnɡzhēnɡrǔqiánxínɡwǒhòuxínɡ

乡间农家，竹篱茅屋，临水成村。水边杨柳数株，中夹桃李，飞燕一双，

hūɡāohū

dī

láiqùshènjié

zhúlímáowūlínshuǐchénɡcūnshuǐbiānyánɡliǔshùzhūzhōnɡjiátáolǐfēiyànyìshuānɡ

忽高忽低，来去甚捷。

3、 芦 花

水滨多芦荻。秋日开花，一片白色，西风吹来，花飞如雪。

4、 荷

池中种荷，夏日开花，或红或白。荷梗直立。荷叶形圆。茎横泥中，其

mínɡyuēǒuchízhōnɡzhǒnɡhé

xià

rì

kāihuā

huòhónɡhuòbái

héɡěnɡzhí

lì

hé

yèxínɡyuán

jīnɡhénɡnízhōnɡ

qí

ǒuyǒujié

zhōnɡyǒukǒnɡ

duànzhīyǒusī

hé

shuǐbīnduōlú

dí

qiū

rì

kāihuā

yìpiànbáisè

xīfēnɡchuīlái

huāfēi

rúxuě

lú

huā

名曰藕。藕有节，中有孔，断之有丝。

jú

5、 菊

菊花盛开，清香四溢。其瓣如丝，如爪。其色或黄、或白、或赭、或红。

zhǒnɡlèifánduōjúhuāshènɡkāi

qīnɡxiānɡsì

yì

qíbànrú

sī

rúzhuǎ

qí

sèhuòhuánɡ

huòbái

huòzhě

huòhónɡ

xìnɡnàihán

yánshuānɡjìjiànɡ

bǎihuālínɡluò

wéijú

dúshènɡ

种类繁多。性耐寒，严霜既降，百花零落，惟菊独盛。

1

第二组 天的魔术

6、 雨

今日天阴，晓雾渐浓，细雨如丝。天晚雨止，风吹云散，明月初出。

7、 雪

dōnɡrìyánhán

xuě

jīn

rìtiānyīn

xiǎowùjiànnónɡ

xì

yǔ

rú

sī

tiānwǎnyǔzhǐ

fēnɡchuīyúnsàn

mínɡyuèchūchū

yǔ

dìèrzǔtiāndemóshù

冬日严寒，木叶尽脱，阴云四布，弥漫天空，飞鸦千百成群，未暮归林。

yèbàn

běifēnɡqǐ

dàxuěfēi

qīnɡchén

dēnɡlóuyuǎnwànɡ

shānlínwūyǔ

yì

báiwú

jì

dùnwéiyín

shìjiè

zhēnqíɡuānyě

mùyèjìntuōyīnyúnsìbùmímàntiānkōnɡfēiyāqiānbǎichénɡqúnwèimùɡuīlín

夜半，北风起，大雪飞。清晨，登楼远望，山林屋宇，一白无际，顿为银世界，真奇观也。

8、 日月星

日则有日，夜则有月，夜又有星。三者之中，日最明，月次之，星又次之。

9、 日 时

一日有夜，分为十二时。子丑寅卯，辰已午未，申酉戌亥，是也。夏日长

ér

yèduǎn

dōnɡrìduǎnér

yèzhǎnɡ

yèbànwéizǐ

rìzhōnɡwéiwǔ

wǔqiányuēshànɡwǔ

wǔhòuyuēxià

wǔyí

rìyǒuyè

fēnwéishí

èr

shí

zǐchǒuyínmǎo

chényǐ

wǔwèi

shēnyǒuxūhài

shìyě

xià

rìzhǎnɡ

rì

shí

rì

zéyǒurì

yè

zéyǒuyuè

yèyòuyǒuxīnɡ

sānzhězhīzhōnɡ

rì

zuìmínɡ

yuècì

zhī

xīnɡyòucì

zhī

rìyuèxīnɡ

而夜短，冬日短而夜长。夜半为子，日中为午。午前曰上午，午后曰下午。

2

第三组 别样的争和辩

10、猫捕鱼

ɡānɡzhōnɡyǒujīn

māobǔyú

yú

yìmāofúɡānɡshànɡ

yùbǔshízhī

shīzúzhuìshuǐzhōnɡ

jí

yuèqǐ

quánshēnjiēshī

dìsānzǔbiéyànɡdezhēnɡhébiàn

缸中有金鱼，一猫伏缸上，欲捕食之，失足坠水中，急跃起，全身皆湿。

māo

dòu

11、猫 斗

huánɡbáièrmāo

黄白二猫，斗于屋上，呼呼而鸣，耸毛竖尾，四目对射，两不相下，久之，

huánɡmāofènqǐzhúzhī

báimāozǒurùshì

bùɡǎnfùchū

dòuyúwūshànɡhūhūérmínɡsǒnɡmáoshùwěisìmùduìshèliǎnɡbùxiānɡxiàjiǔzhī

白猫稍退缩，黄猫奋起逐之，白猫走入室，不敢复出。。

12、龟兔竞走

龟与兔竞走, 兔行速,中道而眠, 龟行迟,努力不息.及兔醒,则龟已先至矣..

13、五官争功 口与鼻争高下。

口曰：“我谈古今是非，而何能居上我？” 鼻曰：“饮食非我不能辨。”

眼谓鼻曰：我近鉴毫端，远观天际，唯我当先。“又谓眉曰：“尔有何功居

shànɡwǒyǎnwèibíyuē

wǒjìnjiànháoduān

yuǎnɡuāntiānjì

wéiwǒdānɡxiān

yòuwèiméiyuē

ěryǒuhéɡōnɡjū

bíyuē

yǐnshífēiwǒbùnénɡbiàn

kǒuyuē

wǒtánɡǔjīnshìfēi

ér

hénénɡjūshànɡwǒ

kǒuyǔ

bízhēnɡɡāoxiàwǔɡuānzhēnɡɡōnɡ

ɡuīyǔ

tùjìnɡzǒu

tùxínɡsù

zhōnɡdàoérmián

ɡuīxínɡchí

nǔ

lì

bù

xī

jí

tùxǐnɡ

zéɡuīyǐxiānzhì

yǐ

ɡuītùjìnɡzǒu

báimāoshāotuìsuō

上我？”

wǒsuīwúyònɡ

yì

rúshìyǒubīnkè

hé

yìzhǔrén

wú

jí

bùchénɡlǐ

yí

ruòwúméi

chénɡ

hémiànmù

眉曰：“我虽无用，亦如世有宾客，何益主人？无即不成礼仪。若无眉，成何面目？”

3

méiyuē

第四组读书要得法

14、读书

飞禽走兽, 饥知食,渴能饮,又能营巢穴为休息之所.其异者,能为人言.惟不知读书,故终不如人.人不读书 ,则于禽兽何异？

15、读书有三到

读书须有三到：心到、眼到、口到。心不在此，则眼看不仔细，心眼既不专

yì

quèzhǐmànlànɡsònɡdú

juébùnénɡjì

jì

yěbùnénɡjiǔ

yě

sāndàozhīzhōnɡ

xīndàozuì

jí

xīn

jìdàoyǐ

yǎnkǒuqǐyǒubúdàozhěhū

dúshūxūyǒusāndào

xīndào

yǎndào

kǒudào

xīnbùzài

cǐ

zéyǎnkànbù

zǐ

xì

xīnyǎn

jì

bùzhuān

dúshūyǒusāndào

zhīdúshū

ɡùzhōnɡbù

rúrén

rénbùdúshū

zé

yúqínshòuhé

yì

fēiqínzǒushòu

jī

zhīshí

kěnénɡyǐn

yòunénɡyínɡcháoxuéwéixiū

xī

zhīsuǒ

qí

yìzhěnénɡwéirényán

wéibù

dúshū

一，却只漫浪诵读，决不能记，记也不能久也。三到之中，心到最急。心既到矣，眼口岂有不到者乎？

16、读书需有疑

读书，始读，未知有疑；其次，则渐渐有疑；中则节节有疑。过了这一番，疑渐渐释，以至融会贯通，都无所疑，方始是学。读书无疑者须教有疑,有疑，却要无疑,到这里方是长进。

17、铁杵磨针

磨针溪,在眉州象耳山下。世传李太白读书山中,未成,弃去。过小溪,逢老媪方磨铁杵,问之,曰:“欲作针。”白笑其拙。老妪曰：“功到自然成耳。”太白感其意，还卒业。 第五组 智慧少年

4

dìwǔzǔ

zhìhuìshàonián

báiɡǎnqí

yì

háizú

yè

ǎofānɡmótiěchǔwènzhī

yuē

yùzuòzhēn

báixiàoqízhuō

lǎoyùyuē

ɡōnɡdàozìránchénɡěr

tài

mózhēnxī

zàiméizhōuxiànɡěrshānxià

shìchuánlǐ

tàibáidúshūshānzhōnɡwèichénɡ

qì

qù

ɡuòxiǎoxī

fénɡlǎo

tiěchǔmózhēn

yí

quèyàowú

yí

dàozhè

lǐfānɡshìzhǎnɡjìn

yíjiànjiànshì

yǐ

zhìrónɡhuìɡuàntōnɡ

dōuwúsuǒyí

fānɡshǐshìxué

dúshūwú

yízhěxūjiàoyǒuyí

yǒu

dúshū

shǐdú

wèizhīyǒuyí

qí

cì

zéjiànjiànyǒuyí

zhōnɡzé

jié

jiéyǒuyí

ɡuòlezhèyìfān

dúshūxūyǒuyí

18、称象

曹操得巨象。欲知其轻重, 不能称。操之幼子名冲,告操曰“置:象于船上,刻其水痕所至。去象,将他物积载船中,使水及原痕。复称他物, 则象重可知矣。”

19、道边李苦

wánɡrónɡqī

dàobiānlǐ

kǔ

zhī

yǐkè

qíshuǐhénsuǒzhì

qùxiànɡjiānɡtāwù

jī

zǎichuánzhōnɡshǐshuǐjíyuánhén

fùchēnɡtāwù

zéxiànɡzhònɡkě

cáocāodé

jùxiànɡ

yùzhī

qíqīnɡzhònɡ

bùnénɡchēnɡ

cāozhīyòuzǐmínɡchōnɡɡàocāoyuē

zhìxiànɡyúchuánshànɡ

chēnɡxiànɡ

王戎七岁，尝与诸小儿游。看道边李树多子折枝，诸儿竞走取之，唯戎不

rénwènzhī

dáyuē

shùzàidàobiānérduōzǐ

cǐ

bì

kǔ

lǐ

qǔzhī

xìnrán

suìchánɡyǔzhūxiǎoéryóukàndàobiānlǐshùduōzǐzhézhīzhūérjìnɡzǒuqǔzhīwéirónɡbù

dònɡ

动。人问之，答曰；：“树在道边而多子，此必苦李。”取之，信然。

pòwènɡjiùyǒu

20、破瓮救友

ɡuānɡshēnɡqī

光生七岁，凛然如成人，闻讲《左氏春秋》，爱之，退为家人讲，即了其

dàzhǐ

zì

shìshǒubùshìshū

zhìbùzhī

jī

kěhánshǔ

qúnér

xì

yútínɡ

yì

érdēnɡwènɡ

zúdiēméishuǐ

zhònɡjiē

qì

qù

ɡuānɡchíshí

jīwènɡpòzhī

shuǐbènɡ

ér

déhuó

suìlǐnránrúchénɡrénwénjiǎnɡzuǒshìchūnqiūàizhītuìwéijiārénjiǎnɡjíleqí

大旨。自是手不释书，至不知饥渴寒暑。群儿戏于庭，一儿登瓮，足跌没水

zhōnɡ

中，众皆弃去，光持石击瓮破之，水迸，儿得活。

kǒnɡrónɡrànɡlí

21、孔融让梨

kǒnɡrónɡsì

孔融四岁,与诸兄同食梨,融独择小者,父问故,融曰,儿年幼,当取小者。

suìyǔzhūxiōnɡtónɡshílírónɡdúzéxiǎozhěfùwènɡùrónɡyuēérniányòudānɡqǔxiǎozhě

5

故毛皆脱去。

55、后羿射日

逮至尧之时,十日并出，焦禾稼,杀草木,而民无所食。猰貐、凿齿、九婴、大

fēnɡ

dàizhìyáozhīshí

shí

rìbìnɡchū

jiāohé

jià

shācǎomù

érmínwúsuǒshí

zú

záochǐ

jiǔyīnɡ

dà

fēnɡzhuīxī

xiūshé

jiēwéimínhài

yáonǎishǐhòuyìzhūzáochǐyúchóuhuázhīyě

shājiǔyīnɡyúxiōnɡ

hòuyìshè

rì

ɡùmáojiētuōqù

风、封豖希、修蛇，皆为民害。尧乃使后羿诛凿齿于畴华之野,杀九婴于凶

shuǐzhīshànɡ

jiǎodàfēnɡyúqīnɡqiūzhīzé

shànɡshèjiǔ

rì

ér

xiàshā

zú

zhǎnxiūshéyúdònɡtínɡ

qínfēnɡzheyúsānɡlín

wànmínjiē

xǐ

zhìyáoyǐwéitiānzǐ

水之上，缴大风于青丘之泽，上射九日而下杀z w猰貐，斩修蛇于洞庭，擒封豨于桑林。万民皆喜，置尧以为天子

16

第二组可笑之人，可笑之事

56、性缓

人性缓，冬日共人围炉，见人裳尾为火所烧，乃曰：“有一事，见之已久，欲言恐君性急，不言又恐伤君。然而言是耶？不言是耶？”人问何事，曰：“火烧君裳。”其人遽收衣而怒曰：“何不早言？”曰：“我道君性急，果然。”

57、性刚

有父子俱性刚，不肯让人。一日父留客饮，遣子入城市肉。子取肉回，将

chūchénɡmén

zhí

yìrénduìmiànér

lái

ɡèbùxiānɡrànɡ

suítǐnɡlìliánɡjiǔ

fùxúnzhìjiànzhī

wèizǐyuē

rǔ

ɡūchíròuhuí

péikèfàn

dàiwǒyǔ

qíduì

lì

zài

cǐ

yǒufù

zǐ

jùxìnɡɡānɡ

bùkěnrànɡrén

yí

rì

fù

liú

kèyǐn

qiǎnzǐ

rùchénɡshìròu

zǐ

qǔròuhuí

jiānɡ

xìnɡɡānɡhuǒshāojūnchánɡ

qírénjùshōuyī

ér

nùyuē

hébùzǎoyán

yuē

wǒdàojūnxìnɡjí

ɡuǒrán

yùyánkǒnɡjūnxìnɡjí

bùyányòukǒnɡshānɡjūn

ránéryánshìyē

bùyánshìyē

rénwènhéshì

yuē

rénxìnɡhuǎn

dōnɡrìɡònɡrénwéilú

jiànrénchánɡwěiwéihuǒsuǒshāo

nǎiyuē

yǒuyì

shì

jiànzhī

yǐ

jiǔ

xìnɡhuǎn

dìèrzǔkěxiàozhīrénkěxiàozhīshì

出城门，值一人对面而来，各不相让，遂挺立良久。父寻至见之，谓子曰：\汝姑持肉回，陪客饭。待我与其对立在此。\

58、北人不识菱

北人生而不识菱者，仕于南方。席上食菱，并壳入口。或曰：“食菱须去壳。”其人自护其短，曰：“我非不知，并壳者，欲以去热也。”问者曰：“北土亦有此物否？”答曰：“前山后山，何地不有！” 夫菱角生于水中而曰土产，此坐强不知以为知也。

59、活见鬼

有赴饮夜归者，值大雨，持盖自蔽。见一人立檐下，即投伞下同行。久之，不语，疑为鬼也；以足撩之，偶不相值，愈益恐，因奋力挤之桥下而趋。值炊糕者晨起，亟奔入其门，告以遇鬼。俄顷，复见一人，遍体沾湿，踉跄而至，号呼有鬼，亦投其家。二人相视愕然，不觉大笑。

17

érzhì

hàohūyǒuɡuǐ

yìtóuqí

jiā

èrrénxiānɡshì

è

rán

bùjuédàxiào

chuīɡāozhěchénqǐ

jíbēnrù

qímén

ɡàoyǐ

yùɡuǐ

éqǐnɡ

fùjiànyìrén

biàntǐzhānshī

liànɡqiànɡ

bùyǔ

yíwéiɡuǐyě

yǐ

zúliāozhī

ǒubùxiānɡzhí

yù

yìkǒnɡ

yīnfèn

lì

jǐ

zhīqiáoxià

ér

qū

zhí

yǒufùyǐnyèɡuīzhě

zhídà

yǔ

chíɡài

zì

bì

jiànyìrén

lì

yánxià

jí

tóusǎnxiàtónɡxínɡ

jiǔzhī

huójiànɡuǐ

cǐzuòqiánɡbùzhī

yǐwéizhīyě

yǒucǐ

wùfǒu

dáyuē

qiánshānhòushān

hé

dì

bùyǒu

fūlínɡjiǎoshēnɡyúshuǐzhōnɡéryuētǔchǎn

qírénzì

hù

qíduǎn

yuē

wǒfēibùzhī

bìnɡqiàozhě

yù

yǐ

qù

rè

yě

wènzhěyuē

běitǔ

yì

běirénshēnɡér

bùshílínɡzhě

shìyúnánfānɡ

xíshànɡshílínɡ

bìnɡqiàorùkǒu

huòyuē

shílínɡxūqùqiào

běirénbùshílínɡ

60、虎与刺猬

有一大虫，欲向野中觅食，见一刺猬仰卧，谓是肉脔，欲衔之。忽被猥卷着鼻，惊走，不知休也，直至山中，困乏而眠。刺猬乃放鼻而走。大虫醒，

shènhuānxǐzhebí

jīnɡzǒu

bùzhīxiūyě

zhízhìshānzhōnɡ

kùnfá

érmián

cìwèinǎifànɡbí

érzǒu

dàchónɡxǐnɡ

zǒuzhìxiànɡshùxià

dītóujiànxiànɡdòu

nǎicèshēnyǔyún

dànláizāojiànxiánzūn

yuànlánɡjūn

yǒuyì

dàchónɡ

yùxiànɡyězhōnɡmìshí

jiànyì

cìwèiyǎnɡwò

wèishìròuluán

yùxiánzhī

hūbèiwěijuàn

hǔyǔcìwèi

甚欢喜，走至橡树下，低头见橡斗，乃侧身语云：“旦来遭见贤尊，愿郎君

且qiě避bì道dào

！”

18

第三组 英雄的本色

61、李广射虎

ɡuǎnɡchūliè

lǐɡuǎnɡshèhǔ

jiàncǎozhōnɡshí

yǐwéihǔ

érshèzhī

zhōnɡshíméizú

shìzhī

shíyě

yīnfùɡènɡshèzhī

dìsānzǔyīnɡxiónɡdeběnsè

广出猎，见草中石，以为虎而射之，中石没镞。视之，石也。因复更射之，

rùshí

yǐ

ɡuǎnɡsuǒjūjùnwényǒuhǔ

chánɡzìshèzhī

jí

jūyòuběipínɡshèhǔ

hǔténɡshānɡ

ɡuǎnɡyìjìnɡshèshāzhī

zhōnɡbùnénɡfù

终不能复入石矣。广所居郡闻有虎，尝自射之。及居右北平射虎，虎腾伤广，广亦竟射杀之。

wòxīnchánɡdǎn

ɡuǎnɡ

62、卧薪尝胆

吴既赦越，越王勾践反国，乃苦身焦思，置胆于坐，坐卧即仰胆，饮食亦尝胆也。曰：“女忘会稽之耻邪？”身自耕作，夫人自织；食不加肉，衣不重采；折节下贤人，厚遇宾客；振贫吊死，与百姓同其劳。

63、祁黄羊举荐

晋平公问祁黄羊曰：“南阳无令，其谁可而为之？”祁黄羊对曰：“解xiè狐可。”平公曰：“解狐非子之仇邪？”对曰：“君问可，非问臣之仇也。”

pínɡɡōnɡyuē

húkě

pínɡɡōnɡyuē

jiě

húfēi

zǐ

zhīchóuxié

duìyuē

jūnwènkě

fēiwènchénzhīchóuyě

shàn

suíyònɡzhī

ɡuórénchēnɡshànyān

jūyǒu

pínɡɡōnɡyòuwènqíhuánɡyánɡyuē

jìnpínɡɡōnɡwènqíhuánɡyánɡyuē

nányánɡwúlìnɡ

qíshuíkě

érwéizhī

qíhuánɡyánɡduìyuē

jiě

qíhuánɡyánɡjǔjiàn

cǎi

zhéjiéxiàxiánrén

hòuyùbīnkè

zhènpíndiàosǐ

yǔbǎixìnɡtónɡqíláo

dǎnyě

yuē

nǚwànɡhuì

jī

zhīchǐxié

shēnzìɡēnɡzuò

fūrénzì

zhī

shíbùjiāròu

yī

wú

jì

shèyuè

yuèwánɡɡōujiànfǎnɡuó

nǎikǔshēnjiāosī

zhìdǎnyúzuò

zuòwò

jíyǎnɡdǎn

yǐnshí

yìchánɡbùzhònɡ

平公曰： “善。”遂用之。国人称善焉。居有间jiān，平公又问祁黄羊曰：“国无尉，其谁可而为之？”对曰：“午可。”平公曰：“午非子之子邪？”对曰：“君问可，非问臣之子也。”平公曰：“善。”又遂用之。国人称善焉。

kǒnɡzǐwénzhīyuēduìyuē

jūnwènkě

fēiwènchénzhī

zǐ

pínɡɡōnɡyuē

shàn

yòusuíyònɡzhī

ɡuórénchēnɡshànyān

shànzāi

qíhuánɡyánɡzhīlùnyě

wàijǔ

bù

bìchóu

nèijǔ

bù

bì

zǐ

qíhuánɡyánɡ

ɡuówúwèi

qíshuíkě

érwéizhī

duìyuē

kě

pínɡɡōnɡyuē

wǔfēi

zǐ

zhī

zǐ

xié

孔子闻之曰：“善哉，祁黄羊之论也！外举不避仇，内举不避子。祁黄羊

kěwèiɡōnɡyǐ

可谓公矣。”

64、公仪休拒收鱼

ɡōnɡyí

ɡōnɡyí

xiū

jùshōuyú

公仪休相鲁而嗜鱼，一国尽争买鱼而献之。公仪子不受。其弟子曰：“夫

19

xiūxiānɡlǔérshìyúyìɡuójìnzhēnɡmǎiyúérxiànzhīɡōnɡyízǐbùshòuqídìzǐyuēfū

子嗜鱼而不受，何也？”曰：“夫唯嗜鱼，故不受也。夫即受鱼，必有下人之色。有下人之色，将枉于法。枉于法，则免于相。免于相，则虽嗜鱼，此必不能致我鱼，我又不能自给鱼。即无受鱼而不免于相，虽不受鱼，我

nénɡchánɡzìcǐ

bì

bùnénɡzhìwǒyú

wǒyòubùnénɡzì

jǐ

yú

jí

wúshòuyú

ér

bùmiǎnyúxiānɡ

suībùshòuyú

wǒ

jǐ

yú

cǐmínɡfū

shìrénbù

rú

zì

shìyě

mínɡyúrénzhīwéi

jǐ

zhě

bù

rú

jǐ

zhī

zìwéiyě

zhīsè

yǒuxiàrénzhīsè

jiānɡwǎnɡyú

fǎ

wǎnɡyú

fǎ

zémiǎnyúxiānɡ

miǎnyúxiānɡ

zésuīshìyú

zǐshìyúérbùshòuhéyěyuēfūwéishìyúɡùbùshòuyěfūjíshòuyúbìyǒuxiàrén

能常自给鱼。”此明夫恃人不如自恃也；明于人之为己者，不如己之自为也。

cénɡcānjiàozǐ

65、曾参教子

cénɡzǐ

曾子之妻之市，其子随之而泣。其母曰：“女还，顾反为女杀彘（zhì）。” 妻

shìshìlái

cénɡzǐ

yùbǔzhìshāzhī

qī

zhǐzhīyuē

tè

yǔ

xì

ěr

cénɡzǐyuē

yīnɡér

fēi

yǔ

xì

yě

yīnɡér

fēiyǒuzhīyě

dàifùmǔérxué

yě

tīnɡfùmǔzhījiào

jīn

zǐ

qī

zhī

shìjiàozǐ

zhīqīzhīshìqízǐsuízhīérqìqímǔyuēnǚháiɡùfǎnwéinǚshāzhìqī

适市来，曾子欲捕彘杀之。妻止之曰：“特与婴儿戏耳！” 曾子曰：“婴儿非与戏也。婴儿非有知也，待父母而学者也，听父母之教。今子欺之，是教子欺也。母欺子而不信其母，非以成教也。”遂烹彘也。

20

qī

yě

mǔqī

zǐ

ér

bùxìn

qímǔ

fēi

yǐchénɡjiàoyě

suípēnɡzhìyě

第九组 颜氏家训

91、施则奢，俭则吝

孔子曰：“奢则不孙，俭则固[1]；与其不孙也，宁固。”又云：“如有周

ɡōnɡ

zhīcáizhīměi

shǐjiāoqiělìn

qí

yúbùzúɡuānyě

yǐ

ránzé

kějiǎnér

bùkě

lìn

yǐ

jiǎnzhě

shěnɡyuēwéi

lǐ

zhīwèiyě

lìnzhě

qiónɡjí

bùxùzhīwèiyě

jīnyǒushīzéshē

jiǎnzé

lìn

rúnénɡshī

kǒnɡzǐyuē

shēzé

bùsūn

jiǎnzé

ɡù

yǔ

qí

bùsūnyě

nínɡɡù

yòuyún

rúyǒuzhōu

shīzéshē

jiǎnzé

lìn

dìjiǔzǔyánshìjiāxùn

公[2]之才之美，使骄且吝，其余不足观也已。”然则可俭而不可吝已。俭者，省约为礼之谓也；吝者，穷急不恤之谓也。今有施则奢，俭则吝；如能施

ér

bùshē

jiǎnér

búlìn

kě

yǐ

而不奢，俭而不吝，可矣。

92、人在少年

人在年少，神情未定，所与款狎，熏渍陶染，言笑举对，无心于学，潜移暗化，自然似之，何况操履艺能，较明易习者也？是以与善人居，如入芝兰之室，久而自芳也；与恶人居，如入鲍鱼之肆，久而自臭也。墨子悲于染丝，是之谓矣。君子必慎交游焉。孔子曰：“无友不如己者。”

93、古之学者

古之学者为己, 以补不足也; 今之学者为人, 但能说之 也.古之学者为人,行道以利世也;; 今之学者为己, 修身以求进也.夫学者犹种树也 , 春玩其华 , 秋登其实,讲论文章,春华也,修身利行，秋实也。

94、人生小幼

人生小幼，精神专利，长成已后，思虑散逸，固须早教，勿失机也。吾七岁时，诵《灵光殿赋》，至于今日，十年一理，犹不遗忘；二十之外，所

sònɡjīnɡshūqī

suìshí

sònɡ

línɡɡuānɡdiànfù

zhìyú

jīn

rì

shíniányì

lǐ

yóubù

yíwànɡ

èrshízhīwài

suǒ

yīyuèfèizhì

biànzhìhuānɡwú

yǐ

ránrényǒukǎn

shīyúshènɡnián

yóudānɡwǎnxué

bù

rénshēnɡxiǎoyòu

jīnɡshénzhuānlì

zhǎnɡchénɡyǐhòu

sī

lǜsànyì

ɡùxūzǎojiào

wùshī

jī

yě

wú

rénshēnɡxiǎoyòu

qiūdēnɡqí

shíjiǎnɡlùnwénzhānɡchūnhuāyě

xiūshēnlìxínɡ

qiūshíyě

dàoyǐ

lì

shìyě

jīnzhīxuézhěwéi

jǐ

xiūshēnyǐ

qiújìn

yě

fūxuézhěyóuzhònɡshùyě

chūnwánqíhuá

ɡǔzhīxuézhěwéi

jǐ

yǐ

bǔbùzú

yě

jīnzhīxuézhěwéirén

dànnénɡshuōzhī

yě

ɡǔzhīxuézhěwéirénxínɡ

ɡǔzhīxuézhě

shìzhīwèiyǐ

jūn

zǐ

bìshènjiāoyóuyān

kǒnɡzǐyuē

wúyǒubù

rú

jǐ

zhě

zhīshì

jiǔ

ér

zìfānɡyě

yǔ

è

rénjū

rú

rùbàoyúzhī

sì

jiǔ

ér

zìchòuyě

mò

zǐ

bēiyúrǎn

sī

huà

zìrán

sì

zhī

hékuànɡcāolǚ

yìnénɡ

jiàomínɡyì

xízhěyě

shì

yǐ

yǔshànrénjū

rú

rùzhīlán

rénzàiniánshào

shénqínɡwèidìnɡ

suǒyǔkuǎnxiá

xūnzìtáorǎn

yánxiàojǔduì

wúxīnyúxué

qiányí

àn

rénzàishàonián

诵经书，一月废置，便至荒芜矣。然人有坎壈，失于盛年，犹当晚学，不

31

可自弃。幼而学者，如日出之光，老而学者，如秉烛夜行，犹贤乎瞑目而无见者也。

95、名之与实

mínɡzhīyǔshí

mínɡzhīyǔshí

wú

kězìqìyòuérxuézhěrúrìchūzhīɡuānɡlǎoérxuézhěrúbǐnɡzhúyèxínɡyóuxiánhūmínɡmùér

名之与实，犹形之与影也。德艺周厚，则名必善焉；容色姝丽，则影必美

yān

jīnbùxiūshēnérqiúlìnɡmínɡyúshìzhě

yóumàoshènè

ér

zéyányǐnɡyújìnɡyě

shànɡshìwànɡmínɡ

zhōnɡ

shì

lìmínɡ

xiàshìqièmínɡ

wànɡmínɡzhě

tǐdàohédé

xiǎnɡɡuǐshénzhīfúyòu

fēisuǒyǐqiúmínɡyě

yóuxínɡzhīyǔyǐnɡyědéyìzhōuhòuzémínɡbìshànyānrónɡsèshūlìzéyǐnɡbìměi

焉。今不修身而求令名于世者，犹貌甚恶而责妍影于镜也。上士忘名，中

lìmínɡzhě

xiūshēnshènxínɡ

jùrónɡɡuānzhībùxiǎn

fēisuǒyǐrànɡmínɡyě

qièmínɡzhě

hòumàoshēnjiān

士立名，下士窃名。忘名者，体道合德，享鬼神之福佑，非所以求名也；立名者，修身慎行，惧荣观之不显，非所以让名也；窃名者，厚貌深奸，干浮华之虚构，非所以得名也。

32

ɡànfúhuázhīxūɡòu

fēisuǒyǐ

démínɡyě

第十组 明清小说

96、游大明湖

到了铁公祠前，朝南一望，只见对面千佛山上，梵字僧楼，与那苍松翠柏，高下相间，红的火红，白的雪白，青的靛青，绿的碧绿，更有那一株半株的丹枫夹在里面，仿佛宋人赵千里的一幅大画，做了一架数十里长的屏风。

zhènɡzàitànshǎnɡbùjuédedānfēnɡjiázài

lǐmiàn

fǎnɡfúsònɡrénzhàoqiānlǐ

de

yì

fú

dàhuà

zuòle

yì

jiàshùshí

lǐzhǎnɡdepínɡfēnɡ

hūtīnɡyìshēnɡyúchànɡ

dītóukànqù

shuízhīnàmínɡhúyè

yǐchénɡjìnɡdetónɡjìnɡ

ɡāoxiàxiānɡjiàn

hónɡdehuǒhónɡ

báidexuěbái

qīnɡdediànqīnɡ

lǜ

de

bì

lǜ

ɡènɡyǒunà

yìzhūbànzhū

dàole

tiěɡōnɡcíqián

cháonányìwànɡ

zhǐjiànduìmiànqiānfóshānshànɡ

fàn

zìsēnɡlóu

yǔnàcānɡsōnɡcuìbǎi

yóudàmínɡhú

dìshízǔmínɡqīnɡxiǎoshuō

正在叹赏不绝，忽听一声渔唱，低头看去，谁知那明湖业已澄净的同镜

zǐ

yìbān

nàqiānfóshāndedàoyǐnɡyìnɡzàihú

lǐ

xiǎndémínɡmínɡbáibái

nàlóutáishùmù

ɡéwàiɡuānɡ

cǎi

juéde

bǐshànɡtóude

yí

ɡèqiānfèishānháiyàohǎokàn

háiyàoqīnɡchǔ

zhèhúdenánàn

shànɡqùbiàn

子一般。那千佛山的倒影映在湖里，显得明明白白，那楼台树木，格外光

shìjiēshì

quèyǒuyìcénɡlúwěi

mìmìzhēzhù

xiànzàizhènɡshìkāihuādeshíhòu

彩，觉得比上头的一个千沸山还要好看，还要清楚。这湖的南岸，上去便是街市，却有一层芦苇，密密遮住。现在正是开花的时候，一片白花映着带水气的斜阳，好似一条粉红绒毯，做了上下两个山的垫子，实在奇绝。 老残心里想道：“如此佳景，为何没有甚么游人？”看了一会儿，回转身来，看那大门里面楹柱上有副对联，写的是“四面荷花三面柳，一城山色半城

hú

ànàndiǎntóudào

zhēnzhènɡbúcuò

jìn

le

dàmén

zhènɡmiànbiànshìtiěɡōnɡxiǎnɡtánɡ

shì

yí

ɡèhéchí

ràozheqūzhédehuílánɡ

dàole

hé

tādōnɡmiàn

jiùshìɡèyuánmén

kànnàdàménlǐmiànyínɡzhùshànɡyǒufùduìlián

xiědeshì

sìmiànhéhuāsānmiànliǔ

yìchénɡshānsèbànchénɡ

cháodōnɡbiàn

lǎocánxīn

lǐxiǎnɡdào

rú

cǐ

jiājǐnɡ

wèihéméiyǒushènmeyóurén

kànle

yīhuìrér

huízhuǎnshēnlái

shuǐqì

dexiéyánɡ

hǎosì

yìtiáofěnhónɡrónɡtǎn

zuòleshànɡxiàliǎnɡɡèshāndediànzǐ

shízài

qíjué

yìpiànbáihuāyìnɡzhedài

湖”，暗暗点头道：“真正不错！”进了大门，正面便是铁公享堂，朝东便是一个荷池。绕着曲折的回廊，到了荷他东面，就是个圆门。圆门东边有三间旧房，有个破匾，上题“古水仙祠”四个字。祠前一副破旧对联，写的是“一盏寒泉荐秋菊，三更画船穿藕花”。过了水仙祠，仍旧上了船，荡

dàolì

xiàtínɡdehòumiàn

liǎnɡbiānhé

yè

héhuājiānɡchuánjiázhù

nàhé

yèchūkū

cā

dechuánchīchījiàxiǎnɡ

nàshuǐniǎobèirénjīnɡqǐ

ɡēɡē

jià

fēi

nà

yǐ

lǎodeliánpénɡ

búduàndeběnɡdàochuánchuānɡlǐmiànlái

shì

yìzhǎnhánquánjiànqiūjú

sānɡènɡhuàchuánchuānǒuhuā

ɡuòleshuǐxiāncí

rénɡjiùshànɡlechuán

dànɡ

sānjiānjiùfánɡ

yǒuɡèpòbiǎn

shànɡtí

ɡǔshuǐxiāncí

sì

ɡè

zì

cíqiányì

fù

pòjiùduìlián

xiěde

yuánméndōnɡbiānyǒu

到历下亭的后面。两边荷叶荷花将船夹住，那荷叶初枯，擦的船嗤嗤价响；那水鸟被人惊起，格格价飞；那已老的莲蓬，不断的绷到船窗里面来。老残随手摘了几个莲蓬，一面吃着，一面船已到了鹊华桥畔了。《老残游记》

33

lǎocánsuíshǒuzhāile

jǐ

ɡèliánpénɡ

yīmiànchīzhe

yīmiànchuányǐdàolequèhuáqiáopànle

97、洪教头招惹林冲

柴进当下坐了主席，林冲坐了客席，两个公人在林冲肩下。叙说些闲话，

jiānɡhúshànɡdeɡòudānɡcháijìndānɡxiàzuòlezhǔxí

línchōnɡzuòle

kè

xí

liǎnɡɡèɡōnɡrénzàilínchōnɡjiānxià

xùshuōxiēxiánhuà

bùjuéhónɡrì

xīchén

ānpáidéjiǔshíɡuǒpǐnhǎiwèi

bǎizàizhuōshànɡ

táizàiɡè

hónɡjiàotóuzhāorělínchōnɡ

江湖上的勾当，不觉红日西沉。安排得酒食果品海味，摆在桌上，抬在各

rénmiànqián

cháijìnqīn

zì

jǔbēi

bǎ

lesānxún

zuòxiàjiàodào

qiějiānɡtānɡláichī

chīdé

yídàotānɡ

wǔ

qībēijiǔ

zhǐjiànzhuānɡkè

láibàodào

jiàoshīlái

yě

cháijìndào

jiùqǐnɡlái

yíchùzuòdìxiānɡhuì

人面前。柴进亲自举杯，把了三巡，坐下叫道：“且将汤来吃。”吃得一道汤，五七杯酒，只见庄客来报道：“教师来也。”柴进道：“就请来一处坐地相会亦好，快抬一张桌子。” 林冲起身看时，只见那个教师入来，歪戴着一顶头巾，挺着脯子，来到后堂。林冲寻思道：“庄客称他做教师，必是大官

réndeshīfù

jí

jíɡōnɡshēnchànɡnuòdào

línchōnɡjǐncān

nàrénquánbùcǎizhe

yěbùhái

lǐ

línchōnɡbùɡǎntáitóu

cháijìnzhǐzhelínchōnɡduìhónɡjiàotóudào

tóujīn

tǐnɡzhepú

zǐ

láidàohòutánɡ

línchōnɡxín

sidào

zhuānɡkèchēnɡtāzuòjiàoshī

bì

yìhǎo

kuàitái

yìzhānɡzhuōzǐ

línchōnɡqǐshēnkànshí

zhǐjiànnàɡejiàoshīrù

lái

wāidàizheyìdǐnɡ

shìdàɡuān

人的师父。”急急躬身唱喏道：“林冲谨参。”那人全不睬着，也不还礼。林冲不敢抬头。柴进指着林冲对洪教头道：“这位便是东京八十万禁军枪

bànɡjiàotóulínwǔshīlínchōnɡdebiànshì

jiùqǐnɡxiānɡjiàn

línchōnɡtīnɡle

kànzhehónɡjiàotóubiànbài

nà

hónɡjiàotóushuōdào

xiūbài

qǐ

lái

quèbùɡōnɡshēndá

lǐ

cháijìnkànle

xīnzhōnɡhǎobùkuàiyì

zhèwèibiànshìdōnɡjīnɡbāshíwànjìnjūnqiānɡ

棒教头林武师林冲的便是，就请相见。”林冲听了，看着洪教头便拜。那洪教头说道：“休拜，起来。”却不躬身答礼。柴进看了，心中好不快意!

línchōnɡbài

leliǎnɡbài

qǐshēnrànɡhónɡjiàotóuzuò

hónɡjiàotóuyì

bùxiānɡrànɡ

biànqùshànɡshǒubiànzuò

chái

jìnkànle

yòubù

xǐhuān

línchōnɡzhǐdéjiānxiàzuòle

liǎnɡɡèɡōnɡrényì

jiùzuòle

林冲拜了两拜，起身让洪教头坐。洪教头亦不相让，便去上首便坐。柴进看了，又不喜欢。林冲只得肩下坐了，两个公人亦就坐了。。

hónɡjiàotóubiànwèndào

dàɡuānrénjīn

rì

héɡùhòulǐɡuǎndàipèijūn

cháijìndào

zhèwèifēi

bǐ

qí

tā

洪教头便问道：“大官人今日何故厚礼管待配军？”柴进道：“这位非比其他

de

nǎishìbāshíwànjìnjūnjiàotóu

shīfù

rú

héqīnɡmàn

hónɡjiàotóudào

dàɡuānrénzhǐyīnhǎoxí

wǎnɡwǎnɡliúpèijūnréndōulái

yǐcǎofùmù

jiēdàowǒshìqiānɡbànɡjiàoshī

láitóuzhuānɡshànɡ

yòu

的，乃是八十万禁军教头，师父如何轻慢？”洪教头道：“大官人只因好习

qiānɡbànɡ

枪棒，往往流配军人都来倚草附木，皆道我是枪棒教师，来投庄上，诱

xiējiǔshíqiánmǐ

dàɡuānrénrú

hé

tèrènzhēn

línchōnɡtīnɡle

bìnɡbùzuòshēnɡ

cháijìnshuōdào

fán

rénbùkě

yìxiānɡ

xiūxiǎoqù

tā

hónɡjiàotóuɡuàizhècháijìnshuō

xiūxiǎoqù

tā

biàntiàoqǐshēnláidào

些酒食钱米。大官人如何忒认真？”林冲听了，并不做声。柴进说道：“凡人不可易相，休小觑他。” 洪教头怪这柴进说“休小觑他”，便跳起身来道：“我不信他，他敢和我使一棒看，我便道他是真教头。”柴进大笑道：“也好!也好!林武师，你心下如何？”林冲道：“小人却是不敢。”洪教头心中忖量道：“那人必是不会，心中先怯了。”因此越来惹林冲使棒。《水浒传》

34

dào

nàrénbì

shìbúhuì

xīnzhōnɡxiānqiè

le

yīn

cǐyuèlái

rě

línchōnɡshǐbànɡ

shuǐhǔzhuàn

yěhǎo

línwǔshī

nǐ

xīnxià

rú

hé

línchōnɡdào

xiǎorénquèshìbùɡǎn

hónɡjiàotóuxīnzhōnɡcǔnliànɡ

wǒbùxìn

tā

tāɡǎnhéwǒshǐ

yìbànɡkàn

wǒbiàndàotā

shìzhēnjiàotóu

cháijìndàxiàodào

yěhǎo

98、武侯弹琴退仲达

武侯弹琴退仲达（节录）《三国演义》

kǒnɡmínɡfēnbō

wǔhóutánqíntuìzhònɡdá

jié

lù

sānɡuóyǎnyì

yǐdìnɡ

xiānyǐnwǔqiānbīnɡtuìqù

xīchénɡxiànbānyùnliánɡcǎo

hūránshíyú

cì

fēimǎbàodào

wǔhóutánqíntuìzhònɡdá

孔明分拨已定，先引五千兵退去西城县搬运粮草。忽然十余次飞马报到，

sī

mǎ

yì

yǐndàjūnshíwǔwàn

wànɡxīchénɡfēnɡyōnɡér

lái

shíkǒnɡmínɡshēnbiānbiéwúdàjiānɡ

zhǐ

yǒuyìbānwénɡuān

suǒyǐnwǔqiānbīnɡ

yǐfēnyíbànxiānyùnliánɡcǎoqù

le

zhǐshènɡèrqiānwǔbǎijūnzàichénɡ

shuō

说：“司马懿引大军十五万，望西城蜂拥而来！”时孔明身边别无大将，只

zhònɡɡuāntīnɡdézhèɡexiāoxī

jìn

jiēshīsè

kǒnɡmínɡdēnɡchénɡwànɡzhī

ɡuǒránchéntǔchōnɡtiān

wèi

有一班文官，所引五千兵，已分一半先运粮草去了，只剩二千五百军在城

zhōnɡ

bīnɡfēnliǎnɡlùwànɡxīchénɡxiànshālái

kǒnɡmínɡchuánlìnɡ

jiào

jiānɡjīnɡqí

jìn

jiēyǐn

nì

中。众官听得这个消息，尽皆失色。孔明登城望之，果然尘土冲天，魏

zhūjūnɡèshǒuchénɡ

pū

rúyǒuwànɡxínɡchūrù

jíɡāoyándàyǔzhě

zhǎnzhī

dàkāi

sìmén

měiyìményònɡèrshíjūnshì

兵分两路望西城县杀来。孔明传令，教“将旌旗尽皆隐匿；诸军各守城

bànzuòbǎixìnɡ

sǎsǎojiēdào

rúwèibīnɡdàoshí

bùkěshàndònɡ

wú

zìyǒu

jì

kǒnɡmínɡnǎipī

hèchǎnɡ

铺，如有妄行出入，及高言大语者，斩之！大开四门，每一门用二十军士，扮作百姓，洒扫街道。如魏兵到时，不可擅动，吾自有计。”孔明乃披鹤氅，戴纶巾，引二小童携琴一张，于城上敌楼前，凭栏而坐，焚香操琴。 却说司马懿前军哨到城下，见了如此模样，皆不敢进，急报与司马懿。懿笑而不信，遂止住三军，自飞马远远望之。果见孔明坐于城楼之上，笑容

kě

jū

fénxiānɡcāoqín

zuǒyǒuyìtónɡzǐ

shǒupěnɡbǎojiàn

yòuyǒuyìtónɡzǐ

shǒuzhízhǔwěi

nèiwài

yǒuèrshíyúbǎixìnɡ

dītóusǎsǎo

bànɡruòwúrén

yìkànbì

dà

yí

biàndàozhōnɡjūn

jiào

xiàoér

bùxìn

suízhǐzhùsānjūn

zì

fēimǎyuǎnyuǎnwànɡzhī

ɡuǒjiànkǒnɡmínɡzuòyúchénɡlóuzhīshànɡ

xiàorónɡchénɡmén

quèshuōsī

mǎ

yìqiánjūnshàodàochénɡxià

jiànle

rú

cǐmúyànɡ

jiē

bùɡǎnjìn

jíbàoyǔ

sī

mǎ

yì

yì

dàilúnjīn

yǐnèrxiǎotónɡxiéqín

yìzhānɡ

yúchénɡshànɡdílóuqián

pínɡlánérzuò

fénxiānɡcāoqín

可掬，焚香操琴。左有一童子，手捧宝剑；右有一童子，手执麈尾。城门内外，有二十余百姓，低头洒扫，傍若无人，懿看毕大疑，便到中军，教后军作前军，前军作后军，望北山路而退。次子司马昭曰：“莫非诸葛亮无军，故作此态？父亲何故便退兵？”懿曰：“亮平生谨慎，不曾弄险。今大开城门，必有埋伏。我兵若进，中其计也。汝辈岂知？宜速退。”于是两路

bīnɡjìnkāichénɡmén

bìyǒumáifú

wǒbīnɡruòjìn

zhōnɡqí

jì

yě

rǔbèiqǐ

zhī

yí

sùtuì

yúshìliǎnɡlù

jiē

tuìqù

kǒnɡmínɡjiànwèijūnyuǎnqù

fǔzhǎnɡérxiào

jūn

ɡùzuòcǐ

tài

fùqīnhéɡùbiàntuìbīnɡ

yìyuē

liànɡpínɡshēnɡjǐnshèn

bùcénɡnònɡxiǎn

jīndà

hòujūnzuòqiánjūn

qiánjūnzuòhòujūn

wànɡběishānlù

ér

tuì

cì

zǐ

sī

mǎzhāoyuē

mòfēizhūɡěliànɡwú

兵尽皆退去。孔明见魏军远去，抚掌而笑。

35

99、刘姥姥进大观园

那刘姥姥入了坐，拿起箸来，沉甸甸的不伏手。原是凤姐和鸳鸯商议定了，单拿一双老年四楞像牙镶金的筷子与刘姥姥。刘姥姥见了，说道：“这叉爬子比俺那里铁锨还沉，那里犟的过他。”说的众人都笑起来。

只见一个媳妇端了一个盒子站在当地，一个丫鬟上来揭去盒盖，里面盛着

liǎnɡwǎncàizhǐjiànyí

ɡè

xí

fùduānle

yí

ɡèhé

zǐzhànzàidānɡdì

yí

ɡè

yāhuánshànɡlái

jiē

qùhéɡài

lǐmiànshènɡzhe

lǐwánduānle

yìwǎnfànɡzàijiǎmǔzhuōshànɡ

fènɡjiě

érpiānjiǎnle

yìwǎnɡē

zǐdànfànɡzàiliúlǎo

pá

zǐ

bǐ

ǎnnà

lǐ

tiěxiānháichén

nà

lǐjiànɡdeɡuòtā

shuōdezhònɡréndōuxiàoqǐ

lái

dānná

yìshuānɡlǎoniánsìlénɡxiànɡyáxiānɡjīndekuàizǐ

yǔ

liúlǎolɑo

liúlǎolɑojiànle

shuōdào

zhèchā

nà

liúlǎolɑorù

lezuò

ná

qǐzhùlái

chéndiàndiàndebù

fúshǒu

yuánshìfènɡjiě

héyuānyānɡshānɡyìdìnɡle

liúlǎolɑojìndàɡuānyuán

两碗菜。李纨端了一碗放在贾母桌上。凤姐儿偏拣了一碗鸽子蛋放在刘姥

lɑozhuōshànɡ

jiǎmǔzhèbiānshuōshēnɡ

qǐnɡ

liúlǎolɑobiànzhànqǐshēnlái

ɡāoshēnɡshuōdào

lǎoliú

lǎo

liú

shíliànɡdà

sì

niú

chī

yí

ɡèlǎomǔzhūbùtáitóu

zì

jǐquèɡǔzhesāibùyǔ

zhònɡrénxiānshì

fā

姥桌上。贾母这边说声“请”，刘姥姥便站起身来，高声说道：“老刘，老刘，食量大似牛，吃一个老母猪不抬头。”自己却鼓着腮不语。众人先是发

zhēnɡ

hòulái

yìtīnɡ

shànɡshànɡxiàxiàdōuhāhādedàxiàoqǐ

lái

shǐxiānɡyúnchēnɡbúzhù

yìkǒufàndōu

怔，后来一听，上上下下都哈哈的大笑起来。史湘云撑不住，一口饭都

líndàiyùxiàochàle

qì

fúzhezhuōzǐ

āi

yo

bǎoyùzǎoɡǔndàojiǎmǔhuáilǐ

jiǎmǔxiào

delǒuzhebǎoyùjiào

xīnɡān

wánɡfūrénxiàodeyònɡshǒuzhǐzhefènɡjiě

ér

zhǐshuōbùchūhuàlái

xuēyí

喷了出来，林黛玉笑岔了气，伏着桌子嗳哟，宝玉早滚到贾母怀里，贾母笑的搂着宝玉叫“心肝”，王夫人笑的用手指着凤姐儿，只说不出话来，薛姨妈也撑不住，口里喷了探春一裙子，探春手里的饭都合在迎春身上，惜春

lí

lezuòwèi

lāzhetānǎimǔjiàoróuyìróuchánɡzǐ

dì

xiàdewú

yí

ɡèbùwānyāoqūbèi

yěyǒuduǒchū

qùcúnzhexiàoqùde

yěyǒurěnzhexiàoshànɡlái

tì

tā

zǐmèihuànde

dúyǒufènɡjiěyuānyānɡèrrénchēnɡzhe

māyěchēnɡbúzhù

kǒulǐpēnletànchūnyìqúnzǐ

tànchūnshǒulǐ

defàndōuhézàiyínɡchūnshēnshànɡ

xīchūn

pēnlechūlái

离了坐位，拉着他奶母叫揉一揉肠子。地下的无一个不弯腰屈背，也有躲出去蹲着笑去的，也有忍着笑上来替他姊妹换的，独有凤姐鸳鸯二人撑着，还只管让刘姥姥。 刘姥姥拿起箸来, 只觉不听使,又说道:\这里的鸡儿也俊,下的这蛋也小巧,怪俊的。我且抓得一个。\众人方住了笑,听见这话又笑起来。贾母笑的眼泪出来,琥珀在后捶着。贾母笑道:\这定是凤丫头促狭鬼儿闹的,快别信他的话了。\那刘姥姥正夸鸡蛋小巧,要抓得一个, 凤姐儿笑道:\一

liǎnɡyínde

kuàibiéxìn

tā

dehuàle

nàliúlǎolɑozhènɡkuā

jīdànxiǎoqiǎoyàozhuādé

yí

ɡè

fènɡjiě

érxiàodào

yì

zǐ

yí

ɡè

ne

nǐkuàichánɡchánɡbà

nàlěnɡle

jiùbùhǎochī

le

liúlǎolɑobiànshēnzhùzǐyàojiá

nà

lái

jiǎmǔxiàodeyǎnlèichūlái

hǔpòzàihòuchuízhe

jiǎmǔxiàodào

zhèdìnɡshìfènɡyātóucùxiáɡuǐérnào

xiàdezhèdànyěxiǎoqiǎoɡuàijùnde

wǒqiězhuādé

yí

ɡè

zhònɡrénfānɡzhùlexiàotīnɡjiànzhèhuàyòuxiàoqǐ

háizhǐɡuǎnrànɡliúlǎolɑo

liúlǎolɑoná

qǐzhùlái

zhǐjuébùtīnɡshǐ

yòushuōdào

zhè

lǐ

de

jī

ér

yějùn

两银子一个呢,你快尝尝罢,那冷了就不好吃了。\刘姥姥便伸箸子要夹,那

lǐ

jiá

de

qǐ

lái

mǎnwǎnlǐ

nàole

yízhènhǎode

hǎorónɡyìcuōqǐ

yí

ɡè

lái

cáishēnzhebó

zǐyàochīpiānyòu

huáxiàláiɡǔnzài

dì

xiàmánɡfànɡxiàzhùzǐyàoqīn

zì

qùjiǎnzǎoyǒudì

xiàderénjiǎnlechūqù

le

liúlǎolɑo

里夹的起来,满碗里闹了一阵好的,好容易撮起一个来,才伸着脖子要吃,偏又滑下来滚在地下,忙放下箸子要亲自去捡,早有地下的人捡了出去了。刘姥姥叹道: \一两银子,也没听见响声儿就没了。\众人已没心吃饭,都看着他笑。

36

tàndào

yìliǎnɡyín

zǐ

yěméitīnɡjiànxiǎnɡshēnɡér

jiùméile

zhònɡrényǐméixīnchīfàndōukànzhetāxiào

贾母又说:\这会子又把那个筷子拿了出来,又不请客摆大筵席。都是凤丫头支使的,还不换了呢。\地下的人原不曾预备这牙箸,本是凤姐和鸳鸯拿了来的,听如此说,忙收了过去,也照样换上一双乌木镶银的。刘姥姥道:\去了金的,又是银的,到底不及俺们那个伏手。\凤姐儿道:\菜里若有毒,这银子下去了就试的出来。\刘姥姥道:\这个菜里若有毒,俺们那菜都成了砒霜了。那怕毒死了也要吃尽了。\贾母见他如此有趣,吃的又香甜,把自己的也端过来与他吃。又命一个老嬷嬷来，将各样的菜给板儿夹在碗上。《红楼梦》

100 猴王出世

那猴在山中，却会行走跳跃，食草木，饮涧泉，采山花，觅树果；与狼虫

wéibàn

hǔbàowéiqún

zhānɡlùwéiyǒu

míyuánwéiqīn

yè

sùshíyázhīxià

cháoyóufēnɡdònɡzhīzhōnɡ

zhēnshì

shānzhōnɡwújiǎ

zǐ

hánjìnbùzhīnián

yìcháotiānqìyánrè

yǔqúnhóubìshǔ

nàhóuzàishānzhōnɡ

quèhuìxínɡzǒutiàoyuè

shícǎomù

yǐnjiànquán

cǎishānhuā

mìshùɡuǒ

yǔlánɡchónɡ

hóuwánɡchūshì

yǔ

tāchī

yòumìnɡyí

ɡèlǎomómólái

jiānɡɡèyànɡdecàiɡěibǎnér

jiázàiwǎnshànɡ

hónɡlóumènɡ

pàdú

sǐ

le

yěyàochījìn

le

jiǎmǔjiàntā

rú

cǐyǒuqù

chīdeyòuxiānɡtián

bǎ

zì

jǐ

de

yěduānɡuòlái

qù

le

jiùshìdechūlái

liúlǎolɑodào

zhèɡecài

lǐ

ruòyǒudú

ǎnmennàcàidōuchénɡle

pīshuānɡle

nà

jīnde

yòushìyínde

dàodǐ

bù

jí

ǎnmennàɡe

fúshǒu

fènɡjiě

érdào

cài

lǐ

ruòyǒudú

zhèyín

zǐ

xià

de

tīnɡrú

cǐshuōmánɡshōuleɡuòqù

yězhàoyànɡhuànshànɡyìshuānɡwūmùxiānɡyínde

liúlǎolɑodào

qù

le

zhīshǐde

háibùhuànle

ne

dì

xiàderényuánbùcénɡyùbèizhèyázhùběnshìfènɡjiě

héyuānyānɡná

le

lái

jiǎmǔyòushuōzhèhuìzǐyòubǎnàɡekuàizǐnálechūláiyòubùqǐnɡkèbǎidàyánxídōushìfènɡyātóu

为伴，虎豹为群，獐鹿为友，猕猿为亲；夜宿石崖之下，朝游峰洞之中。真是“山中无甲子，寒尽不知年”。一朝天气炎热，与群猴避暑，都在松阴

zhīxiàwánshuǎ

nǐkàntā

yí

ɡèɡè

tiàoshùpānzhī

cǎihuāmìɡuǒ

pāodànzǐ

sǎnɡmeér

pǎoshāwō

qìbǎotǎ

ɡǎnqīnɡtínɡ

pū

dōuzàisōnɡyīn

之下顽耍。你看他一个个——

跳树攀枝，采花觅果；抛弹子，邷么儿，跑沙窝，砌宝塔；赶蜻蜓，扑八蜡；参老天，拜菩萨；扯葛藤，编草未；捉虱子，咬圪蚤；理毛衣，剔指甲；挨的挨，擦的擦；推的推，压的压；扯的扯，拉的拉，青松林下任他顽，绿水涧边随洗濯。一群猴子耍了一会儿,却去那山涧中洗澡。见那股涧水奔流,真个似滚瓜涌溅。古云: “禽有禽言,兽有兽语。”众猴都道：“这股水不知是那里的水。我们今日赶闲无事，顺涧爬山，直至源流之处，乃是一股瀑布飞泉。但见那：

一派白虹起，千寻雪浪飞；海风吹不断，江月照还依。冷气分青嶂，馀流

37

yí

pàibáihónɡqǐ

qiānxúnxuělànɡfēi

hǎifēnɡchuībúduàn

jiānɡyuèzhàohái

yī

lěnɡqìfēnqīnɡzhànɡ

yú

liú

yì

ɡǔpùbùfēiquán

dànjiànnà

ɡǔshuǐbùzhīshìnà

lǐ

deshuǐ

wǒménjīn

rìɡǎnxiánwúshì

shùnjiànpáshān

zhízhìyuánliúzhīchù

nǎishì

jiànshuǐbēnliú

zhēnɡe

sìɡǔnɡuāyǒnɡjiàn

ɡǔyún

qínyǒuqínyánshòuyǒushòuyǔ

zhònɡhóudōudào

zhè

tāwán

lǜshuǐjiànbiānsuí

xǐzhuó

yìqúnhóuzǐshuǎle

yīhuìrér

quèqùnàshānjiànzhōnɡxǐzǎo

jiànnàɡǔ

tī

zhǐjiǎ

āi

de

āi

cā

de

cā

tuīdetuī

yāde

chědechě

lā

de

lā

qīnɡsōnɡlínxiàrèn

bā

là

cānlǎotiān

bàipú

sà

chěɡěténɡ

biāncǎo

wèi

zhuōshī

zǐ

yǎoɡēzǎo

lǐmáoyī

润翠微；潺湲名瀑布，真似挂帘帷。

zhònɡhóupāishǒuchēnɡyánɡdào

hǎoshuǐ

hǎoshuǐ

yuánlái

cǐchùyuǎntōnɡshānjiǎozhīxià

zhíjiē

dàhǎizhībō

rùncuìwēichánmínɡpùbùzhēnsìɡuàliánwéi

众猴拍手称扬道：“好水！好水！原来此处远通山脚之下，直接大海之波。”

nà

yí

ɡèyǒuběnshìde

zuānjìnqùxúnɡèyuántóuchūlái

bùshānɡshēntǐzhě

wǒděnɡjí

bàitā

liánhū

lesānshēnɡ

hūjiàncónɡzázhōnɡtiàochūyìmínɡshíhóu

yīnɡshēnɡɡāojiàodào

wǒjìnqù

又道：“那一个有本事的，钻进去寻个源头出来，不伤身体者，我等即拜他为王。”连呼了三声，忽见丛杂中跳出一名石猴，应声高叫道：“我进去！我进去！”好猴！也是他：

今日芳名显,时来大运通;有缘居此地,王遣入仙宫。《西游记》

jīn

rìfānɡmínɡxiǎn

shílái

dàyùntōnɡyǒuyuánjū

cǐ

dì

wánɡqiǎnrùxiānɡōnɡ

xīyóu

jì

wǒjìnqù

hǎohóu

yěshì

tā

wéiwánɡ

yòudào

38

本文来源：https://www.bwwdw.com/article/rhdw.html