小古文100篇注音版

第dì一yī组zǔxi乡ānɡ村cūn即jí景jǐnɡ

1、 f放ànɡf风ēnɡzh筝ēnɡ

q青īnɡ草cǎo地dì

，f放ànɡf风ēnɡzh筝ēnɡ。汝rǔqi前án行xínɡ

我wǒ后hòux行ínɡ

。

2 xi乡ānɡ 村cūn

1

，

xiānɡjiānnónɡjiā

乡间农家，竹篱茅屋，临

shuǐbiānyánɡliǔshùzhū

zhúlímáowūlín

水成村。水边杨柳数株，

zhōnɡjiátáolǐ

shuǐchénɡcūn

中夹桃李，飞燕一双，忽

láiqùshènjié

fēiyànyìshuānɡhū

高忽低，来去甚捷。

3、 芦 花 水滨多芦荻。秋日开花，一

2

ɡāohūdī

lúhuā

shuǐbīnduōlúdíqiūrìkāihuāyì

piànbáisè

片白色，西风吹来，花飞如

xuě

xīfēnɡchuīláihuāfēirú

雪。

4、 荷 池中种荷，夏日开花，或

hónɡhuòbáichízhōnɡzhǒnɡhé

xià

rìkāihuā

huò

hé

红或白。荷梗直立。荷叶形

jīnɡhénɡnízhōnɡ

qímínɡyuē

héɡěnɡzhílìhéyèxínɡ

yuán

圆。茎横泥中，其名曰

3

藕。藕有节，中有孔，断之有丝。

5、 菊

jú

zhīyǒusī

ǒuǒuyǒujiézhōnɡyǒukǒnɡduàn

菊花盛开，清香四溢。其瓣如丝，如爪。其色或黄、或白、或赭、或红。种类

4

júhuāshènɡkāiqīnɡxiānɡsìyìqí

bànrúsīrúzhuǎqísèhuòhuánɡ

huòbáihuòzhěhuòhónɡzhǒnɡlèi

繁多。性耐寒，严霜既降，百花零落，惟菊独盛。

第二组 天的魔术

6、 雨

5

fánduōxìnɡnàihányánshuānɡjìjiànɡ

bǎihuālínɡluòwéijúdúshènɡ

dìèrzǔtiāndemóshù

yǔ

居。夜潜出坐佛膝上,执策映长明灯读之,琅琅达旦。

35、宋濂嗜学

余幼时即嗜学。家贫,无从致书以观,每假借于藏书之家,手自笔录,计日以还。天大寒,砚冰坚,手指不可屈伸,弗之怠。录毕,走送之,不敢稍逾约。以是人多以书假余。余因得遍观群书。

16

yǐshūjiǎ

yú

yúyīndébiànɡuānqúnshū

tiāndàhányànbīnɡjiānshǒuzhǐbùkěqūshēn

fúzhīdài

lù

bì

zǒusònɡzhī

bùɡǎnshāoyúyuē

yǐ

shìrénduō

yúyòushí

jí

shìxué

jiāpín

wúcónɡzhìshūyǐɡuānměijiǎ

jiè

yúcánɡshūzhījiā

shǒuzì

bǐ

lù

jì

rì

yǐ

hái

sònɡliánshìxué

jūyèqiánchūzuòfóxīshànɡzhícèyìnɡchánɡmínɡdēnɡdúzhīlánɡlánɡdádàn

第九组 听孔夫子讲课

36、学习

子曰：“学而时习之，不亦说乎？有朋自远方来，不亦乐乎？人不知而不愠，不亦君子乎？”

子曰：“温故而知新，可以为师矣。” 子曰：“学而不思则罔，思而不学则殆。”

子曰：“由！诲汝知之乎！知之为知之，不知为不知，是知也。”

37、道与德

子曰：“朝闻道，夕死可矣。”

子曰：“见贤思齐焉，见不贤而内自省也。” 子曰：“德不孤，必有邻。”

38、君子与小人

子曰：“君子坦荡荡，小人长戚戚。” 子曰：“君子喻于义，小人喻于利。” 子曰：“君子泰而不骄，小儿骄而不泰。” 子曰：“君子欲讷于言而敏于行。”

17

zǐyuē

jūn

zǐ

yùnèyúyánérmǐnyúxínɡ

zǐyuē

jūn

zǐ

tài

ér

bùjiāo

xiǎoérjiāoér

bùtài

zǐyuē

jūn

zǐ

yù

yú

yì

xiǎorényù

yú

lì

zǐyuē

jūn

zǐtǎndànɡdànɡ

xiǎorénzhǎnɡqī

qī

jūn

zǐ

yǔxiǎorén

zǐyuē

débùɡū

bìyǒulín

zǐyuē

jiànxiánsī

qíyān

jiànbùxiánérnèi

zìxǐnɡyě

zǐyuē

cháowéndào

xī

sǐ

kě

yǐ

dàoyǔdé

zǐyuē

yóu

huìrǔzhīzhīhū

zhīzhīwéizhīzhī

bùzhīwéibùzhī

shìzhīyě

zǐyuē

xuéér

bù

sī

zéwǎnɡ

sī

ér

bùxuézédài

zǐyuē

wēnɡù

érzhīxīn

kě

yǐwéishī

yǐ

bù

yì

jūn

zǐ

hū

zǐyuē

xuéérshí

xí

zhī

bù

yìshuōhū

yǒupénɡzìyuǎnfānɡlái

bù

yì

lè

hū

rén

zhīér

bùyùn

xuéxí

dì

jiǔ

zǔ

tīnɡkǒnɡfū

zǐjiǎnɡkè

39、意志和品质

子曰：“譬如为山，未成一篑，止，吾止也。譬如平地，虽覆一篑，进，吾

wǎnɡyězǐyuē

pì

rúwéishān

wèichénɡyì

kuì

zhǐ

wúzhǐyě

pì

rúpínɡdì

suīfù

yì

kuì

jìn

wú

yìzhìhépǐnzhì

往也。”

zǐyuē

sānjūnkěduóshuàiyě

pǐ

fū

bùkěduózhìyě

zǐyuē

suìhán

ránhòuzhīsōnɡbǎizhīhòudiāoyě

子曰：“三军可夺帅也，匹夫不可夺志也。” 子曰：“岁寒，然后知松柏之后凋也。” 40、孝

mènɡyì

xiào

孟懿子问孝。子曰：“无违。”

孟武伯问孝。子曰：“父母唯其疾之忧。”

zǐyóuwènxiào

zǐyuē

jīnzhīxiàozhě

shìwèinénɡyǎnɡ

zhìyúquǎnmǎ

jiēnénɡyǒuyǎnɡ

bùjìnɡ

hé

yǐ

biéhū

zǐyuē

fùmǔwéiqí

jí

zhīyōu

zǐwènxiàozǐyuēwúwéi

mènɡwǔbówènxiào

子游问孝。子曰：“今之孝者，是谓能养。至于犬马，皆能有养；不敬，何以别乎？”

子夏问孝。子曰：“色难。有事，弟子服其劳。有酒食，先生馔，曾是以为孝乎？”

18

xiàohūzǐ

xiàwènxiào

zǐyuē

sènán

yǒushì

dì

zǐ

fú

qíláo

yǒujiǔshí

xiānshēnɡzhuàn

cénɡshì

yǐwéi

第十组 小故事里的大智慧

41、叶公好龙

叶公子高好龙,钩以写龙,凿以写龙,屋室雕文以写龙。于是夫龙闻而下之,窥头于牖,施尾于堂。叶公见之,弃而还走,失其魂魄,五色无主。是叶公非好龙也,好夫似龙而非龙者也。

42、郑人买履

zhènɡrényǒuyùmǎilǚzhěxiānzì

zhènɡrénmǎilǚ

hǎofū

sìlónɡér

fēilónɡzhěyě

tóuyúyǒu

shīwěiyútánɡ

yèɡōnɡjiànzhī

qì

érháizǒu

shī

qíhúnpò

wǔsèwúzhǔ

shìyèɡōnɡfēihǎolónɡyě

yèɡōnɡzǐɡāohǎolónɡɡōuyǐ

xiělónɡzáoyǐ

xiělónɡwūshìdiāowényǐ

xiělónɡ

yúshì

fūlónɡwénér

xiàzhī

kuī

yèɡōnɡhǎolónɡ

dì

shízǔ

xiǎoɡùshì

lǐ

dedàzhìhuì

郑人有欲买履者,先自度其足,而置之其坐。至之市,而忘操之。已得履, 谓曰:

wúwànɡchídù

fǎnɡuīqǔzhī

jí

fǎn

shìbà

suíbùdé

lǚ

rén

rì

hébùshìzhī

yǐ

zú

yuē

nínɡxìndù

wú

zì

xìnyě

dùqízúérzhìzhīqízuòzhìzhīshìérwànɡcāozhīyǐdélǚwèiyuē

“吾忘持度”。反归取之,及反,市罢,遂不得履。人日:“何不试之以足?”曰:“宁信度，无自信也。”

43、买椟还珠

楚人有卖其珠于郑者,为木兰之柜,熏以桂椒,缀以珠玉,饰以玫瑰,辑以翡翠。

zhènɡrénmǎiqí

chǔrényǒumàiqízhūyúzhènɡzhě

wéimùlánzhīɡuì

xūnyǐɡuìjiāozhuìyǐzhūyù

shì

yǐméiɡuī

jí

yǐ

fěicuì

dú

érháiqízhū

cǐ

kěwèishànmàidú

yǐ

wèikěwèishànyùzhūyě

mǎidúháizhū

郑人买其椟而还其珠。此可谓善卖椟矣,未可谓善鬻珠也。

zìxiānɡmáodùn

44、自相矛盾

楚人有卖盾与矛者,誉之曰:“ 吾盾之坚 , 物莫能陷也 。”又誉其矛曰:“ 吾

máozhī

chǔrényǒumàidùnyǔmáozhě

yùzhīyuē

wúdùnzhījiān

wùmònénɡxiànyě

yòuyù

qímáoyuē

wú

lì

wūwùwúbùxiànyě

huòyuē

yǐ

zǐ

zhīmáoxiànzǐ

zhīdùn

hé

rú

qírénfúnénɡyīnɡyě

矛之利, 於物无不陷也。”或曰“: 以子之矛,陷子之盾,何如?”其人弗能应也。夫不可陷之盾与无不陷之矛,不可同世而立。

19

fū

bùkěxiànzhīdùnyǔwúbùxiànzhīmáo

bùkětónɡshì

ér

lì

45、滥竽充数

齐宣王使人吹竽,必三百人,南郭处士请为王吹竽,宣王说之,廪食以数百人。

xuānwánɡsǐ

qíxuānwánɡshǐrénchuīyú

bìsānbǎirénnánɡuōchùshìqǐnɡwéiwánɡchuīyú

xuānwánɡshuōzhī

lǐnshí

yǐshùbǎirén

mínwánɡlì

hǎoyì

yìtīnɡzhī

chùshìtáo

lànyúchōnɡshù

宣王死。缗王立,好一一听之,处士逃。

第十一组 我们是山川大地的孩子

dì

shí

yì

zǔ

wǒménshìshānchuāndà

dì

dehái

zǐ

shānchuānzhīměi

46、山川之美

shānchuānzhīměi

山川之美,古来共谈。高峰入云,清流见底。两岸石壁,五色交辉。青林翠竹,

sì

shí

jùbèi

xiǎowùjiānɡxiēyuánniǎoluànmínɡ

xī

rì

yùtuíchénlínjìnɡyuè

shíshìyù

jièzhīxiāndōu

zìkānɡ

lè

yǐ

lái

wèifùyǒunénɡyǔ

qí

qízhě

ɡǔláiɡònɡtánɡāofēnɡrùyúnqīnɡliújiàndǐliǎnɡànshíbìwǔsèjiāohuīqīnɡlíncuìzhú

四时具备。晓雾将歇,猿鸟乱鸣;夕日欲颓,沉鳞竞跃。实是欲界之仙都。自康乐以来,未复有能与其奇者。

47、春日寻芳

chūnrìxúnfānɡ

时芳草鲜美,儿童放纸鸢于村外,春花绚烂,妇女戏秋千于杏园,小姊妹或三三五五踏青陌上,寻芳水滨,桃红柳绿,日丽风和,一年节令此为最佳时也。

48、苏堤杂花

苏公堤,春时晨光初起,宿雾未散,杂花生树,飞英蘸波,纷披掩映,如列锦铺绣。览胜者咸谓四时皆宜，而春晓为最。

49、浙江之潮

浙江之潮,天下之伟观也。自既望以至十八日为盛。方其远出海门,仅如银线;既而渐近,则玉城雪岭际天而来,大声如雷霆,震撼激射,吞天沃日,势极雄豪。杨诚斋诗云“海涌银为郭,江横玉系腰”者是也。

20

háo

yánɡchénɡzhāishīyún

hǎiyǒnɡyínwéiɡuōjiānɡhénɡyù

xìyāo

zhěshìyě

jì

érjiànjìn

zé

yùchénɡxuělǐnɡ

jì

tiānér

lái

dàshēnɡrú

léitínɡzhènhàn

jī

shè

tūntiānwò

rì

shì

jíxiónɡ

zhèjiānɡzhīcháotiānxiàzhīwěiɡuānyě

zì

jìwànɡyǐ

zhìshíbā

rì

wéishènɡ

fānɡqíyuǎnchūhǎimén

jǐn

rúyínxiàn

zhèjiānɡzhīcháo

xiù

lǎnshènɡzhěxiánwèisì

shíjiē

yí

érchūnxiǎowéizuì

sūɡōnɡdī

chūnshíchénɡuānɡchūqǐ

sùwùwèisàn

záhuāshēnɡshù

fēiyīnɡzhànbō

fēnpīyǎnyìnɡ

rú

liè

jǐn

pū

sū

dī

záhuā

wǔwǔtàqīnɡmòshànɡxúnfānɡshuǐbīn

táohónɡliǔ

lǜ

rì

lìfēnɡhé

yìniánjiélìnɡcǐwéizuìjiāshíyě

shífānɡcǎoxiānměiértónɡfànɡzhǐyuānyúcūnwàichūnhuāxuànlànfùnǚxìqiūqiānyúxìnɡyuánxiǎozǐmèihuòsānsān

shànɡliú

上流，羊在下流，虽浊无碍。”豺复责曰：“汝去年某日，出言得罪于我，

yì

ɡāishā

yánɡyuē

dàwánɡwù

yǐ

qùniánmǒurì

yánɡwèichūshì

ānnénɡdézuìdàwánɡ

chái

zébiànxiūwéinù

zézhīyuē

rǔzhīfù

dézuìyúwǒ

yì

rǔzhīzuìyě

suípēnɡzhī

yánɡzàixiàliúsuīzhuówúàicháifùzéyuērǔniánmǒurìchūyándézuìyúwǒ

亦该杀！”羊曰：“大王误矣。去年某日，羊未出世，安能得罪大王？”豺则变羞为怒，责之曰：“汝之父母得罪于我，亦汝之罪也。”遂烹之。。 谚云：欲加之罪，何患无辞。即此之谓也。

74、鹿照水 鹿照水

有鹿饮与溪边，自照水影，见其两角峥嵘，甚为自乐，惟恨四足轻小，颇不相称，甚不满意。正叹恨间，忽闻猎者带犬自远而来，鹿急为奔避，幸得四足轻捷，猎犬追至，鹿则逃入竹林，奈被两角阻挠竹上，欲进不能，卒之为犬所捕。鹿悔曰：“我尚恨其脚小，而夸其角长，不知救吾命者，脚也；丧吾命者，角也！”

75、杉苇刚柔

夹岸相映：一边杉树参天，一边芦苇点水，杉苇朝夕相见。一日，其杉讥诮（qiào）其苇曰：“看你体如柔丝，性如流水，每每随风而舞，风东则东，

fēnɡxīqiào

qíwěiyuē

kànnǐ

tǐ

rúróusī

xìnɡrú

liúshuǐ

měiměisuífēnɡérwǔ

fēnɡdōnɡzédōnɡ

zé

xī

háowúɡānɡqì

hé

rúwǒzhènɡzhíbùqū

qǐ

búkuàizāi

wěiyuē

ɡānɡróuɡèyǒusuǒ

jiá

ànxiānɡyìnɡ

yìbiānshānshùcāntiān

yìbiānlúwěidiǎnshuǐ

shānwěizhāoxīxiānɡjiàn

yí

rì

qíshānjī

shānwěiɡānɡróu

jiǎoyě

sànɡwúmìnɡzhě

jiǎoyě

cùzhīwéiquǎnsuǒbǔ

lùhuǐyuē

wǒshànɡhènqíjiǎoxiǎo

érkuāqíjiǎozhǎnɡ

bùzhījiùwúmìnɡzhě

dé

sì

zúqīnɡjié

lièquǎnzhuīzhì

lù

zétáorùzhúlín

nàibèiliǎnɡjiǎozǔnáozhúshànɡ

yù

jìnbùnénɡ

bùxiānɡchèn

shènbùmǎnyì

zhènɡtànhènjiān

hūwénlièzhědàiquǎnzìyuǎnér

lái

lù

jí

wéibēnbì

xìnɡ

yǒulù

yǐnyǔ

xībiān

zìzhàoshuǐyǐnɡ

jiànqíliǎnɡjiǎozhēnɡrónɡ

shènwéizì

lè

wéihènsì

zúqīnɡxiǎo

pō

lùzhàoshuǐ

lùzhàoshuǐ

yànyún

yù

jiāzhīzuì

héhuànwú

cí

jí

cǐ

zhīwèiyě

风西则西，毫无刚气，何如我正直不屈，岂不快哉！”苇曰：“刚柔各有所长。吾虽懦弱，究可免祸；汝虽刚强，犹恐安身不牢。”

yí

rì

jùfēnɡzhòuqǐ

qí

lúwěizuǒyòuxiānfān

zhōnɡwúdàhài

érshānshùzǎoyǐliánɡēnbá

qǐ

yǐ

wúsuīnuòruò

jiū

kěmiǎnhuò

rǔsuīɡānɡqiánɡ

yóukǒnɡānshēnbùláo

chánɡ

一日，飓风骤起，其芦苇左右掀翻，终无大害；而杉树早已连根拔起矣！

31

第六组爱上四季

76、春

shǒu

chūnsì

shí

sū

wàn

huì

zhě

chūn

yě

qì

nuǎn

zé

jīn

yùn

shū

rì

chí

zé

yān

dì

liù

zǔ

àishànɡsì

jì

首 四 时， 苏 万 汇 者， 春 也。 气 暖 则 襟 韵 舒， 日 迟 则 烟

qì

mèi

bǎi

niǎohémínɡ

qiān

huā

jìnɡ

fā

tián

jùnjǔ

zhǐ

yú

nán

mǔ

yóu

rén

lián

pèi

yú

dōnɡ

jiāo

fēnɡ

ɡuānɡ

zhī

yàn

yóu

shǎnɡ

zhī

yú

yǐ

wéizuì

yǐ

气 媚。 百 鸟和鸣， 千 花 竞 发。 田 峻举趾 于 南 亩， 游 人 联 辔 于 东 郊。风 光 之 艳，游 赏 之 娱，以 为最矣。 77、夏

溽暑蒸人，如洪炉铸剑，谁能跃冶？须得清泉万派，茂树千章，古洞含风，阴崖积雪，空中楼阁，四面青山，镜里亭台，两行画鶾，湘帘竹簟，藤枕石床：栩栩然，蝶欤周欤，吾不得而知也。 78、秋

金风瑟瑟，红叶萧萧，孤燕排云，寒虫泣露，良用凄切。可爱者：云剑长

kōnɡjīnfēnɡsè

sè

hónɡyèxiāoxiāo

ɡūyànpáiyún

hánchónɡqì

lù

liánɡyònɡqīqiè

kě

àizhě

yúnjiànchánɡ

shuǐchénɡyuǎnpǔ

yìpiànlěnɡlún

jiǎojiǎobìluòjiān

lìnɡrénshuǎnɡrán

nánlóuqīnɡxiào

dōnɡlíchànɡ

qiū

shíchuánɡ

xǔ

xǔrán

diéyúzhōuyú

wúbùdé

érzhīyě

yīnyá

jī

xuě

kōnɡzhōnɡlóuɡé

sìmiànqīnɡshān

jìnɡ

lǐtínɡtái

liǎnɡxínɡhuà

xiānɡliánzhúdiàn

ténɡzhěn

rùshǔzhēnɡrén

rúhónɡlúzhùjiàn

shuínénɡyuèyě

xū

déqīnɡquánwànpài

màoshùqiānzhānɡ

ɡǔdònɡhánfēnɡ

xià

空，水澄远浦，一片冷轮，皎皎碧落间，令人爽然。南楼清啸，东篱畅

yǐn

yìyōurénxínɡlè

shíyě

yínchánjiǎojié

yù

lù

qīqīnɡ

sì

ɡùrénhuán

wànlǐ

yì

bì

xié

yī

èrliánɡpénɡ

dòujiǔ

lín

lí

饮，亦幽人行乐时也。

银蟾皎洁，玉露凄清，四顾人寰，万里一碧。携一二良朋，斗酒淋漓，彩毫

zònɡhénɡ

cǎiháo

yǎnɡwènchánɡé

huǐtōulínɡyàofǒu

āndéqīnɡluányì

zhǐkuàzhī

pínɡxūyuǎnyóu

zhíbāwàn

纵横，仰问嫦娥：“悔偷灵药否？”安得青銮一只跨之，凭虚远游，直八万

lízhōnɡyě

qǐnɡliú

顷琉璃中也。

32

79、冬

dōnɡsuīlónɡhánbīrén

dōnɡ

冬虽隆寒逼人，而梅白松青，装点春色；又感六花飞絮，满地琼瑶。兽炭生红，蚁酒凝绿；狐裘貂帽，银烛留宾；在尾兔毫，彩笺觅句：亦佳事也。

zhìrújùnmǎlièpínɡyuán

ɡūzhōudiàoqiǎnlài

háohuájì

mò

ɡè

zìyǒuzhì

yǐ

jiǔnínɡlǜ

húqiúdiāomào

yínzhúliúbīn

zàiwěitùháo

cǎijiānmì

jù

yì

jiāshìyě

érméibáisōnɡqīnɡzhuānɡdiǎnchūnsèyòuɡǎnliùhuāfēixùmǎndìqiónɡyáoshòutàn

shēnɡhónɡ

至如骏马猎平原，孤舟钓浅濑：豪华寂寞，各自有致。 80、雪

天公翦水，宇宙飘花，品之，有四美焉：落地无声，静也；沾衣不染，洁也；高下平均，匀也；洞窗掩映，明也。宜长松修竹，老梅片石；怪石崚?，

shēnlínyǎotiǎoyě

ɡāoxiàpínɡjūn

yúnyě

dònɡchuānɡyǎnyìnɡ

mínɡyě

yízhǎnɡsōnɡxiūzhú

lǎoméipiànshí

ɡuàishí

hánjiānɡyuǎnpǔ

duànànxiǎoqiáo

ɡǔchàcénɡluán

shū

líyōujìnɡ

lǎosǒupīɡuǎichuídiào

sāo

tiānɡōnɡjiǎnshuǐ

yǔzhòupiāohuā

pǐnzhī

yǒusìměiyān

luòdìwúshēnɡ

jìnɡyě

zhānyī

bùrǎn

jié

xuě

深林窈窕；寒江远浦，断岸小桥；古刹层峦，疏篱幽径；老叟披簑垂钓，骚

rénkuàjiǎnxúnshī

xiǎozhuóqīnɡtán

ɡāolóuchánɡxiào

chuántóucházàopiāoyān

zuòshànɡdàiméibǎzhǎn

lǎosēnɡ

duìzuò

yùnshìxiánpínɡ

pī

hèchǎnɡ

zònɡbùyuánlín

yùdiāoqiú

dēnɡlínshānshuǐ

rú

cǐjǐnɡkuànɡ

hé

人跨蹇寻诗；小酌清谈，高楼长啸；船头茶灶飘烟，座上黛眉把盏；老僧

bì

éméiqiānchǐ

对坐，韵士闲评；披鹤氅，纵步园林，御貂裘，登临山水。如此景况，何必峨嵋千尺？

33

第七组 学习这件事儿

81、奕秋学奕

弈秋，通国之善弈者也。使弈秋诲二人弈，其一人专心致志，惟弈秋之为听；一人虽听之，一心以为有鸿鹄将至，思援弓缴而射之。虽与之俱学，弗若之矣。为是其智弗若与？曰：非然也。

82、纪昌学射

甘蝇，古之善射者，彀弓而兽伏鸟下。弟子名飞卫，学射于甘蝇，而巧过其师。纪昌者，又学射于飞卫。飞卫曰：“尔先学不瞬，而后可言射矣。” 纪昌归，偃卧其妻之机下，以目承牵挺。二年之后，虽锥末倒眥，而不瞬

yě

yǐɡàofēiwèi

fēiwèiyuē

wèiyě

bìxuéshì

érhòukě

shìxiǎorú

dà

shìwēirúzhù

ér

hòuɡàowǒjìchānɡɡuī

yǎnwòqí

qī

zhī

jī

xià

yǐmùchénɡqiāntǐnɡ

èrniánzhīhòu

suīzhuīmòdǎobǎi

ér

bùshùn

shī

jìchānɡzhě

yòuxuéshèyúfēiwèi

fēiwèiyuē

ěrxiānxuébùshùn

érhòukěyánshèyǐ

ɡānyínɡ

ɡǔzhīshànshèzhě

ɡòuɡōnɡérshòufúniǎoxià

dì

zǐmínɡfēiwèi

xuéshèyúɡānyínɡ

érqiǎoɡuòqí

jìchānɡxuéshè

zhī

yǐ

wéishì

qí

zhìfúruòyǔ

yuē

fēirányě

yìrénsuītīnɡzhī

yì

xīn

yǐwéiyǒuhónɡɡǔjiānɡzhì

sīyuánɡōnɡjiǎoérshèzhī

suīyǔzhī

jùxué

fúruò

yìqiū

tōnɡɡuózhīshànyìzhěyě

shǐ

yìqiūhuìèrrényì

qí

yīrénzhuānxīnzhìzhì

wéiyìqiūzhīwéitīnɡ

yìqiūxuéyì

dì

qī

zǔ

xuéxízhèjiànshì

ér

也。以告飞卫。飞卫曰：“未也，必学视而后可，视小如大，视微如著，而后告我。”

chānɡyǐmáoxuánshīyúyǒu

nánmiànérwànɡzhī

xúnyuèzhījiān

jìndà

yě

sānniánzhīhòu

rúchēlúnyān

昌以牦悬虱于牖，南面而望之，旬月之间，浸大也；三年之后，如车轮焉。

yǐ

dǔyúwù

jiēqiūshānyě

nǎi

yǐyànjiǎozhīhú

shuòpénɡzhīɡānshèzhī

ɡuànshīzhīxīn

érxuánbùjué

yǐɡàofēiwèi

fēiwèiɡāodǎofǔyīnɡyuē

rǔ

dézhī

yǐ

以睹余物，皆丘山也。乃以燕角之弧，朔蓬之竿射之，贯虱之心而悬不绝。以告飞卫，飞卫高蹈拊膺曰：“汝得之矣。”

83、蜀鄙二僧

天下事有难易乎?为之,则难者亦易矣;不为,则易者亦难矣。人之为学有难易乎?学之,则难者亦易矣;不学,则易者亦难矣。

34

hū

xuézhī

zénánzhěyì

yì

yǐ

bùxué

zé

yìzhěyìnányǐ

tiānxiàshìyǒunányì

hū

wéizhī

zénánzhěyì

yì

yǐ

bùwéi

zé

yìzhěyìnányǐ

rénzhīwéixuéyǒunányì

shǔbǐ

èrsēnɡ

蜀之鄙，有二僧。其一贫，其一富。贫者语于富者：“吾欲之南海，何如?”富者曰：“子何恃而往?”曰：“吾一瓶—钵足矣。”富者曰：“吾数年来，欲买舟而下，犹未能也。子何恃而往!”越明年，贫者自南海还，而以告富者。富者有惭色。

西蜀之去南海,不知几千里也,僧富者不能至而贫者至焉。人之立志,顾不如蜀鄙之僧哉?

(清·彭端淑(白鹤堂诗文集)

84、师旷论学

晋平公问于师旷曰：“吾年七十，欲学，恐已暮矣。”师旷曰：“暮，何不

bǐnɡzhúhū

jìnpínɡɡōnɡwènyúshīkuànɡyuē

wúniánqī

shí

yùxué

kǒnɡyǐmùyǐ

shīkuànɡyuē

mù

hébù

pínɡɡōnɡyuē

ānyǒuwéirénchénér

xì

qíjūnhū

shīkuànɡyuē

mánɡ

ānɡǎnxì

qíjūn

shīkuànɡlùnxué

qīnɡpénɡduānshū

báihètánɡshīwénjí

bǐ

zhīsēnɡzāi

xīshǔzhīqùnánhǎi

bùzhī

jǐqiānlǐ

yě

sēnɡfùzhěbùnénɡzhìérpínzhězhìyān

rénzhī

lì

zhì

ɡùbù

rúshǔ

fùzhěyǒucánsèmǎizhōuér

xià

yóuwèinénɡyě

zǐ

héshì

érwǎnɡ

yuèmínɡnián

pínzhězìnánhǎihái

ér

yǐɡàofùzhě

fùzhěyuē

zǐ

héshì

érwǎnɡ

yuē

wú

yìpínɡ

bōzú

yǐ

fùzhě

wúshùniánlái

yù

shǔzhībǐyǒuèrsēnɡqíyīpínqíyīfùpínzhěyǔyúfùzhěwúyùzhīnánhérú

炳烛乎?\平公曰：“安有为人臣而戏其君乎?”师旷曰：“盲臣安敢戏其君乎？臣闻之，少而好学，如日出之阳；壮而好学，如日中之光；老而好学，如炳烛之明，孰与昧行乎？”平公曰：“善哉!”选自西汉刘向编《说

yuànxué

rúbǐnɡzhúzhīmínɡ

shúyǔmèixínɡhū

pínɡɡōnɡyuē

shànzāi

xuǎnzì

xīhànliúxiànɡbiān

shuō

jiànběn

hū

chénwénzhī

shǎoérhǎoxué

rú

rìchūzhīyánɡ

zhuànɡérhǎoxué

rú

rìzhōnɡzhīɡuānɡ

lǎoérhǎo

苑· 建本》）

jiàoxuéxiānɡzhǎnɡ

85、教学相长

虽有嘉肴，弗食不知其旨也；虽有至道，弗学不知其善也。是故学然后知不足，教然后知困。知不足，然后能自反也；知困，然后自强也。故曰：教学

xiānɡzhǎnɡyězú

jiàoránhòuzhīkùn

zhībùzú

ránhòunénɡzì

fǎnyě

zhīkùn

ránhòuzìqiánɡyě

ɡùyuē

jiàoxué

suīyǒujiāyáo

fú

shíbùzhī

qí

zhǐyě

suīyǒuzhìdào

fúxuébùzhī

qíshànyě

shìɡùxuéránhòuzhībù

相长也。

35

第八组智慧小故事

86、歧路亡羊

yánɡzǐ

qí

lùwánɡyánɡzhīlínrénwánɡyánɡ

jì

lǜ

qídǎnɡ

yòuqǐnɡyánɡzǐ

zhīshùzhuīzhī

yánɡzǐyuē

xī

wánɡyìyánɡ

dì

bāzǔzhìhuìxiǎoɡùshì

杨子之邻人亡羊，既率其党，又请杨子之竖追之。杨子曰：“嘻！亡一羊，

hézhuīzhīzhězhònɡ

línrényuē

duōqí

lù

jì

fǎn

wèn

huòyánɡ

yuē

wánɡzhī

yǐ

yuē

xīwánɡzhī

yuē

qí

lù

zhīzhōnɡyòuyǒuqíyān

wúbùzhīsuǒzhī

suǒyǐfǎnyě

何追之者众？”邻人曰：“多歧路。”既反，问：“获羊乎？”曰：“亡之矣。” 曰：“奚亡之？”曰：“歧路之中又有歧焉。吾不知所之，所以反也。

87、破釜沉舟

xiànɡyǔ

pò

fǔchénzhōu

项羽已杀卿子冠军，威震楚国，名闻诸侯。乃谦当阳君、蒲将军将卒二万

dùhé

jiù

jù

lù

zhànshǎolì

chényú

fùqǐnɡbīnɡ

xiànɡyǔnǎi

xī

yǐnbīnɡdùhé

jiēchénchuán

pò

fǔ

wǎ

shāolúshě

chísān

rìliánɡyǐ

shìshìcù

bì

sǐ

wú

yì

háixīn

yúshìzhìwéiwánɡlí

yǔqínjūnyù

yǐshāqīnɡzǐɡuànjūnwēizhènchǔɡuómínɡwénzhūhóunǎiqiāndānɡyánɡjūnpújiānɡjūnjiānɡcùèrwàn

渡河，救巨鹿。战少利，陈余复请兵。项羽乃悉引兵渡河，皆沉船，破釜瓦，烧庐舍，持三日粮已示士卒必死，无一还心。于是至围王离，与秦军遇，九战，绝其甬道，大破之，杀苏角，虏王离。

88、惊弓之鸟

ɡènɡléi

jīnɡɡōnɡzhīniǎo

jiǔzhàn

juéqíyǒnɡdào

dàpòzhī

shāsūjiǎo

lǔwánɡlí

更羸与魏王处京台之下，仰见飞鸟。更羸谓魏王曰：“臣为王引弓虚发而

xiàniǎo

wèiwánɡyuē

ránzéshèkězhì

cǐ

hū

ɡènɡléiyuē

kě

yǒujiān

yàncónɡdōnɡfānɡlái

ɡènɡléi

yǐ

xū

fā

ér

xiàzhī

wèiwánɡyuē

ránzéshèkězhì

hū

ɡènɡ

yǔwèiwánɡchùjīnɡtáizhīxiàyǎnɡjiànfēiniǎoɡènɡléiwèiwèiwánɡyuēchénwéiwánɡyǐnɡōnɡxūfāér

下鸟。”魏王曰：“然则射可至此乎？”更羸曰：“可。”

有间，雁从东方来，更羸以虚发而下之。魏王曰：“然则射可至此乎？”更

léiyuē

cǐ

nièyě

wánɡyuē

xiānshēnɡhé

yǐ

zhīzhī

duìyuē

qí

fēixú

érmínɡbēi

fēixú

zhě

ɡùchuānɡtònɡyě

mínɡbēizhě

jiǔshīqúnyě

ɡùchuānɡwèixī

érjīnɡxīnwèizhìyě

wénxiányīn

羸曰：“此孽也。”王曰：“先生何以知之？”对曰：“其飞徐而鸣悲。飞徐者，故疮痛也；鸣悲者，久失群也，故疮未息，而惊心未至也。闻弦音，引而高飞，故疮陨也。”

36

yǐnérɡāofēi

ɡùchuānɡyǔnyě

89、塞翁失马

近塞上之人，有善术者，马无敌亡而入胡。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居数月，其马将胡骏马而归。人皆贺之，其父曰：“此何遽不能

wéihuòhū

jiā

fùliánɡmǎ

qí

zǐhǎoqí

duòérzhéqí

bì

rénjiēdiàozhī

qí

fùyuē

cǐ

hé

jù

bùwéifú

hū

jū

yìnián

húréndà

rù

sài

dīnɡzhuànɡzhěyǐnxiánérzhàn

jìnsàizhīrén

sǐzhě

wéifú

hū

jūshùyuè

qímǎjiānɡhújùnmǎérɡuī

rénjiē

hèzhī

qí

fùyuē

cǐ

hé

jù

bùnénɡ

jìnsàishànɡzhīrén

yǒushànshùzhě

mǎwú

díwánɡér

rù

hú

rénjiēdiàozhī

qí

fùyuē

cǐ

hé

jù

bù

sàiwēnɡshīmǎ

为祸乎？”家富良马，其子好骑，堕而折其髀。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居一年，胡人大入塞，丁壮者引弦而战。近塞之人，死者十九。此独以跛之故，父子相保。

90、扁鹊见蔡桓公

扁鹊见蔡桓公，立有间，扁鹊曰：“君有疾在腠（读音cou）理，不治将恐

shēn

huánhóuyuē

ɡuǎrénwú

jí

biǎnquèchū

huánhóuyuē

yī

zhīhǎozhìbùbìnɡyǐwéiɡōnɡ

jū

shí

rì

biǎnquèfùjiànyuē

jūnzhībìnɡzài

jī

fū

bùzhìjiānɡyìshēn

huánhóubùyīnɡ

biǎnquèchū

biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ

lìyǒujiān

biǎnquèyuē

jūnyǒu

jí

zàicòu

dúyīn

lǐ

bùzhìjiānɡkǒnɡ

biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ

shíjiǔ

cǐ

dú

yǐ

bǒzhīɡù

fù

zǐxiānɡbǎo

深。”桓侯曰：“寡人无疾。”扁鹊出，桓侯曰：“医之好治不病以为功。”居

huán

hóuyòubùyuè

jū

shí

rì

biǎnquèfùjiànyuē

jūn

zǐbìnɡzàichánɡwèi

bùzhìjiānɡyìshēn

huánhóuyòu

十日，扁鹊复见曰：“君之病在肌肤，不治将益深。”桓侯不应。扁鹊出，桓

bùyīnɡ

biǎnquèchū

huánhóuyòubùyuè

jū

shí

rì

biǎnquèwànɡhuánhóuérháizǒu

侯又不悦。居十日，扁鹊复见曰：“君子病在肠胃，不治将益深。”桓侯又不应。扁鹊出，桓侯又不悦。居十日，扁鹊望桓侯而还走。桓侯故使人问之，扁鹊曰：“疾在腠理，汤熨（中医用布包热药敷患处）之所及也；在肌肤，针石（中医用针或石针刺穴位）之所及也；在肠胃，火齐（中医汤药名，火齐汤）之所及也；在骨髓，司命之所属，无奈何也。今在骨髓，臣是以无请矣。”居五日，桓公体痛，使人索扁鹊，已逃秦矣，桓侯遂死。

37

shì

yǐ

wúqǐnɡyǐ

jū

wǔ

rì

huánɡōnɡtǐtònɡ

shǐrénsuǒbiǎnquè

yǐtáoqín

yǐ

huánhóusuí

sǐ

yàomínɡ

huǒqítānɡ

zhīsuǒ

jí

yě

zàiɡǔsuǐ

sīmìnɡzhīsuǒshǔ

wúnàihé

yě

jīnzàiɡǔsuǐ

fū

zhēnshí

zhōnɡyīyònɡzhēnhuòshízhēncìxuéwèi

zhīsuǒ

jí

yě

zàichánɡwèi

huǒqí

zhōnɡyītānɡ

chén

zhī

biǎnquèyuē

jí

zàicòu

lǐ

tānɡyù

zhōnɡyīyònɡbùbāorèyàofūhuànchù

zhīsuǒ

jí

yě

zài

jī

huánhóuɡùshǐrénwèn

第九组 颜氏家训

91、施则奢，俭则吝

孔子曰：“奢则不孙，俭则固[1]；与其不孙也，宁固。”又云：“如有周

ɡōnɡ

zhīcáizhīměi

shǐjiāoqiělìn

qí

yúbùzúɡuānyě

yǐ

ránzé

kějiǎnér

bùkě

lìn

yǐ

jiǎnzhě

shěnɡyuēwéi

lǐ

zhīwèiyě

lìnzhě

qiónɡjí

bùxùzhīwèiyě

jīnyǒushīzéshē

jiǎnzé

lìn

rúnénɡshī

kǒnɡzǐyuē

shēzé

bùsūn

jiǎnzé

ɡù

yǔ

qí

bùsūnyě

nínɡɡù

yòuyún

rúyǒuzhōu

shīzéshē

jiǎnzé

lìn

dì

jiǔ

zǔ

yánshìjiāxùn

公[2]之才之美，使骄且吝，其余不足观也已。”然则可俭而不可吝已。俭者，省约为礼之谓也；吝者，穷急不恤之谓也。今有施则奢，俭则吝；如能施

ér

bùshē

jiǎnér

búlìn

kě

yǐ

而不奢，俭而不吝，可矣。

92、人在少年

人在年少，神情未定，所与款狎，熏渍陶染，言笑举对，无心于学，潜移暗化，自然似之，何况操履艺能，较明易习者也？是以与善人居，如入芝兰之室，久而自芳也；与恶人居，如入鲍鱼之肆，久而自臭也。墨子悲于染丝，是之谓矣。君子必慎交游焉。孔子曰：“无友不如己者。”

93、古之学者

古之学者为己, 以补不足也; 今之学者为人, 但能说之 也.古之学者为人,行道以利世也;; 今之学者为己, 修身以求进也.夫学者犹种树也 , 春玩其华 , 秋登其实,讲论文章,春华也,修身利行，秋实也。

94、人生小幼

38

rénshēnɡxiǎoyòu

qiūdēnɡqí

shíjiǎnɡlùnwénzhānɡchūnhuāyě

xiūshēnlìxínɡ

qiūshíyě

dàoyǐ

lì

shìyě

jīnzhīxuézhěwéi

jǐ

xiūshēnyǐ

qiújìn

yě

fūxuézhěyóuzhònɡshùyě

chūnwánqíhuá

ɡǔzhīxuézhěwéi

jǐ

yǐ

bǔbùzú

yě

jīnzhīxuézhěwéirén

dànnénɡshuōzhī

yě

ɡǔzhīxuézhěwéirénxínɡ

ɡǔzhīxuézhě

shìzhīwèiyǐ

jūn

zǐ

bìshènjiāoyóuyān

kǒnɡzǐyuē

wúyǒubù

rú

jǐ

zhě

zhīshì

jiǔ

ér

zìfānɡyě

yǔ

è

rénjū

rú

rùbàoyúzhī

sì

jiǔ

ér

zìchòuyě

mò

zǐ

bēiyúrǎn

sī

huà

zìrán

sì

zhī

hékuànɡcāolǚ

yìnénɡ

jiàomínɡyì

xízhěyě

shì

yǐ

yǔshànrénjū

rú

rùzhīlán

rénzàiniánshào

shénqínɡwèidìnɡ

suǒyǔkuǎnxiá

xūnzìtáorǎn

yánxiàojǔduì

wúxīnyúxué

qiányí

àn

rénzàishàonián

人生小幼，精神专利，长成已后，思虑散逸，固须早教，勿失机也。吾七岁时，诵《灵光殿赋》，至于今日，十年一理，犹不遗忘；二十之外，所

sònɡjīnɡshūqī

suìshí

sònɡ

línɡɡuānɡdiànfù

zhìyú

jīn

rì

shíniányì

lǐ

yóubù

yíwànɡ

èrshízhīwài

suǒ

yīyuèfèizhì

biànzhìhuānɡwú

yǐ

ránrényǒukǎn

shīyúshènɡnián

yóudānɡwǎnxué

bù

rénshēnɡxiǎoyòujīnɡshénzhuānlìzhǎnɡchénɡyǐhòusīlǜsànyìɡùxūzǎojiàowùshījīyěwú

诵经书，一月废置，便至荒芜矣。然人有坎壈，失于盛年，犹当晚学，不

kě

zì

qì

yòuérxuézhě

rú

rìchūzhīɡuānɡ

lǎoérxuézhě

rúbǐnɡzhúyèxínɡ

yóuxiánhūmínɡmùér

wú

可自弃。幼而学者，如日出之光，老而学者，如秉烛夜行，犹贤乎瞑目而无见者也。

95、名之与实

mínɡzhīyǔshí

mínɡzhīyǔshí

名之与实，犹形之与影也。德艺周厚，则名必善焉；容色姝丽，则影必美

yān

jīnbùxiūshēnérqiúlìnɡmínɡyúshìzhě

yóumàoshènè

ér

zéyányǐnɡyújìnɡyě

shànɡshìwànɡmínɡ

zhōnɡ

shì

lìmínɡ

xiàshìqièmínɡ

wànɡmínɡzhě

tǐdàohédé

xiǎnɡɡuǐshénzhīfúyòu

fēisuǒyǐqiúmínɡyě

yóuxínɡzhīyǔyǐnɡyědéyìzhōuhòuzémínɡbìshànyānrónɡsèshūlìzéyǐnɡbìměi

焉。今不修身而求令名于世者，犹貌甚恶而责妍影于镜也。上士忘名，中

lìmínɡzhě

xiūshēnshènxínɡ

jùrónɡɡuānzhībùxiǎn

fēisuǒyǐrànɡmínɡyě

qièmínɡzhě

hòumàoshēnjiān

士立名，下士窃名。忘名者，体道合德，享鬼神之福佑，非所以求名也；立名者，修身慎行，惧荣观之不显，非所以让名也；窃名者，厚貌深奸，干浮华之虚构，非所以得名也。

39

ɡànfúhuázhīxūɡòu

fēisuǒyǐ

démínɡyě

第十组 明清小说

96、游大明湖

到了铁公祠前，朝南一望，只见对面千佛山上，梵字僧楼，与那苍松翠柏，高下相间，红的火红，白的雪白，青的靛青，绿的碧绿，更有那一株半株的丹枫夹在里面，仿佛宋人赵千里的一幅大画，做了一架数十里长的屏风。

zhènɡzàitànshǎnɡbùjuédedānfēnɡjiázài

lǐmiàn

fǎnɡfúsònɡrénzhàoqiānlǐ

de

yì

fú

dàhuà

zuòle

yì

jiàshùshí

lǐzhǎnɡdepínɡfēnɡ

hūtīnɡyìshēnɡyúchànɡ

dītóukànqù

shuízhīnàmínɡhúyè

yǐchénɡjìnɡdetónɡjìnɡ

ɡāoxiàxiānɡjiàn

hónɡdehuǒhónɡ

báidexuěbái

qīnɡdediànqīnɡ

lǜ

de

bì

lǜ

ɡènɡyǒunà

yìzhūbànzhū

dàole

tiěɡōnɡcíqián

cháonányìwànɡ

zhǐjiànduìmiànqiānfóshānshànɡ

fàn

zìsēnɡlóu

yǔnàcānɡsōnɡcuìbǎi

yóudàmínɡhú

dì

shízǔ

mínɡqīnɡxiǎoshuō

正在叹赏不绝，忽听一声渔唱，低头看去，谁知那明湖业已澄净的同镜

zǐ

yìbān

nàqiānfóshāndedàoyǐnɡyìnɡzàihú

lǐ

xiǎndémínɡmínɡbáibái

nàlóutáishùmù

ɡéwàiɡuānɡ

cǎi

juéde

bǐshànɡtóude

yí

ɡèqiānfèishānháiyàohǎokàn

háiyàoqīnɡchǔ

zhèhúdenánàn

shànɡqùbiàn

子一般。那千佛山的倒影映在湖里，显得明明白白，那楼台树木，格外光

shìjiēshì

quèyǒuyìcénɡlúwěi

mìmìzhēzhù

xiànzàizhènɡshìkāihuādeshíhòu

彩，觉得比上头的一个千沸山还要好看，还要清楚。这湖的南岸，上去便是街市，却有一层芦苇，密密遮住。现在正是开花的时候，一片白花映着带水气的斜阳，好似一条粉红绒毯，做了上下两个山的垫子，实在奇绝。 老残心里想道：“如此佳景，为何没有甚么游人？”看了一会儿，回转身来，看那大门里面楹柱上有副对联，写的是“四面荷花三面柳，一城山色半城

hú

ànàndiǎntóudào

zhēnzhènɡbúcuò

jìn

le

dàmén

zhènɡmiànbiànshìtiěɡōnɡxiǎnɡtánɡ

shì

yí

ɡèhéchí

ràozheqūzhédehuílánɡ

dàole

hé

tādōnɡmiàn

jiùshìɡèyuánmén

kànnàdàménlǐmiànyínɡzhùshànɡyǒufùduìlián

xiědeshì

sìmiànhéhuāsānmiànliǔ

yìchénɡshānsèbànchénɡ

cháodōnɡbiàn

lǎocánxīn

lǐxiǎnɡdào

rú

cǐ

jiājǐnɡ

wèihéméiyǒushènmeyóurén

kànle

yīhuìrér

huízhuǎnshēnlái

shuǐqì

dexiéyánɡ

hǎosì

yìtiáofěnhónɡrónɡtǎn

zuòleshànɡxiàliǎnɡɡèshāndediànzǐ

shízài

qíjué

yìpiànbáihuāyìnɡzhedài

湖”，暗暗点头道：“真正不错！”进了大门，正面便是铁公享堂，朝东便是一个荷池。绕着曲折的回廊，到了荷他东面，就是个圆门。圆门东边有三间旧房，有个破匾，上题“古水仙祠”四个字。祠前一副破旧对联，写的是“一盏寒泉荐秋菊，三更画船穿藕花”。过了水仙祠，仍旧上了船，荡

dàolì

xiàtínɡdehòumiàn

liǎnɡbiānhé

yè

héhuājiānɡchuánjiázhù

nàhé

yèchūkū

cā

dechuánchīchījiàxiǎnɡ

nàshuǐniǎobèirénjīnɡqǐ

ɡēɡē

jià

fēi

nà

yǐ

lǎodeliánpénɡ

búduàndeběnɡdàochuánchuānɡlǐmiànlái

shì

yìzhǎnhánquánjiànqiūjú

sānɡènɡhuàchuánchuānǒuhuā

ɡuòleshuǐxiāncí

rénɡjiùshànɡlechuán

dànɡ

sānjiānjiùfánɡ

yǒuɡèpòbiǎn

shànɡtí

ɡǔshuǐxiāncí

sì

ɡè

zì

cíqiányì

fù

pòjiùduìlián

xiěde

yuánméndōnɡbiānyǒu

到历下亭的后面。两边荷叶荷花将船夹住，那荷叶初枯，擦的船嗤嗤价响；那水鸟被人惊起，格格价飞；那已老的莲蓬，不断的绷到船窗里面来。老残随手摘了几个莲蓬，一面吃着，一面船已到了鹊华桥畔了。《老残游

40

lǎocánsuíshǒuzhāile

jǐ

ɡèliánpénɡ

yīmiànchīzhe

yīmiànchuányǐdàolequèhuáqiáopànle

本文来源：https://www.bwwdw.com/article/6693.html